BEING FLYNN**
De Niro in een gele taxi
In het vader-zoondrama Being Flynn zet Robert De Niro een van zijn beste vertolkingen van het laatste decennium neer.
De film, gebaseerd op Nick Flynns memoires, opent met de aspirant-schrijver die zich voorneemt om het levensverhaal van zijn vader Jonathan neer te pennen. Nick kent zijn pa uitsluitend via brieven en verhalen van zijn moeder. Algauw komt hij tot de ontdekking dat zijn verwekker niet alleen een oplichter en een fantast is, die zichzelf beschrijft als de grootste Amerikaanse schrijver na Mark Twain en J.D. Salinger, hij blijkt ook een zuipschuit die elke overpeinzing doorspoelt met een ferme slok wodka. En hij klust bij als taxichauffeur.
Robert De Niro in een gele taxi! Waar is de tijd? Alleen gaan verdere vergelijkingen met Taxi Driver (1976) absoluut niet op. Regisseur Paul Weitz – van American Pie (1999) en About a Boy (2002) – heeft namelijk bijlange niet het visionaire talent van Martin Scorsese. Bovendien is het verhaal van Jonathan en Nick Flynn heel wat vriendelijker van toon. Dat De Niro’s vertolking opvallend is, heeft er trouwens vooral mee te maken dat hij nu eens niet opdraaft in een domme komedie of – excusez le mot – klotefilm.
Dit vader-zoondrama situeert zich wel degelijk aan de zelfkant van de samenleving, gekleurd door drugs- en alcoholmisbruik, daklozen en straatgeweld. Maar grimmig en uitzichtloos wordt het nooit. Weitz scoort alvast met de keuze zijn acteurs geen gestandaardiseerde emoties te laten opvoeren. U wordt bijgevolg gespaard van de sentimentele ontboezemingen en pathetische omhelzingen die dit soort reüniefilms doorgaans kenmerken. Thank God!
Nick, vertolkt door indietalent Paul Dano, neemt zich voor om aan zijn leven een nieuwe richting te geven en gaat werken in een tehuis voor daklozen, waar hij op zijn ondertussen alweer ontslagen vader botst. Weitz’ beschrijving van het daklozenmilieu, de sociale werkers en het leven op de straat is realistisch en poëtisch tegelijk. Door de stilering krijgt het harde straatleven zelfs iets sprookjesachtig. Of wilde Weitz de lyrische toon van het boek geen geweld aandoen?
Ook Julianne Moore is prima als de hardwerkende, alleenstaande moeder. Haar drama is minstens even aangrijpend als dat van Nick en Jonathan. Maar ook hier werden de scherpe kantjes afgevijld. Eindbilan? Een filmadaptatie die haar potentieel niet volledig benut, maar – met dank aan Dano, De Niro en Moore – toch voldoende momenten van genade kent. Paul Weitz met Paul Dano, Robert De Niro, Julianne Moore
PIET GOETHALS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier