Baxter Dury, Etienne de Crécy & Delilah Holliday

Een poëtische misantroop, een Franse house- en electroproducer en een riot-grrrlzangeres op dezelfde plaat, waartoe leidt dat? In de eerste plaats naar een kansel van waarop Dury weer zijn lijzige, in cockney gesopte commentaar kan debiteren: op liefdeloze liefde die al naar weerzin aan het kantelen is, op lethargische besluiteloosheid en verder op alles en iedereen van Airnbnb’s, Scientology, David Cameron tot Florence + The Machine. Het stelt iets minder voor dan u zou aannemen. Niet alleen omdat de negen nummers amper twintig minuten van uw tijd opknabbelen, maar ook omdat slechts de helft daarvan genoeg aanvulling van De Crécy (in retro-eightiesvorm) en Holliday (die voor de vorm vermoeid móést zingen) bevat om daadwerkelijk als een som van delen te kunnen doorgaan.