Auteur Bavo Dhooghe brengt in oktober drie boeken uit: Smile, een literaire roman voor volwassenen, en twee jeugdboeken, Satergeschater en Sus Octopus. Info: www.bavodhooghe.be.

BOEK – VERSCHEURDE STILTE (JOHN CHEEVER)

Een late ontdekking. John Cheever schreef om den brode verhalen voor New Yorkse kranten en liet amper vijf romans na, maar dit dagboek is een postuum meesterwerk van meer dan 500 pagina’s, vol bedenkingen over de contrasten in het leven, zijn eigen dubbelzinnige seksualiteit, zijn wispelturige humeur, kapotte gezinsleven, dronkenschap en natuurlijk literatuur. Op verbluffende wijze weet Cheever een kleine, melancholische wereld op te roepen (vaak het brave, schijnheilige suburbia-leven) waarin personages en hijzelf niet het minst verdrinken in weemoed en verlangen naar een paradijselijk verleden dat nooit heeft bestaan. Een boek om in te verdwalen en een handleiding voor een romantisch en nostalgisch leven.

FILM – THE LONG GOODBYE (ROBERT ALTMAN)

Door deze film ben ik thrillers beginnen schrijven. Deze Raymond Chandlerbewerking van Altman, die Philip Marlowe uit de jaren veertig hees en in de prachtige jaren zeventig dropte, is een levenshouding op zich. Alles is juist: het jazzmuziekje van de nog jonge filmcomponist John Williams dat overal terugkeert (zelfs in de muzak van een supermarkt), het zachte, dromerige kleurenpalet van de seventies, de rake dialogen en de ongelooflijk coole performance van Elliott Gould, die na deze rol vredig kan sterven. De hele film baadt in een nonchalante en nihilistische sfeer en Altman kan als geen ander op lichtvoetige toon de vinger op de wonde leggen. De slagzin van Gould, ‘It’s okay with me’, is ook mijn eigen levensmotto geworden. Het mag een wonder heten dat ik deze film nog niet op dvd heb, want de videoversie is helemaal aan flarden gespeeld.

CD – JESUS’ BLOOD NEVER FAILED ME YET (GAVIN BRYARS)

Dit modern klassiek stuk heb ik toevallig leren kennen op een nieuwjaarsconcert. De dag nadien ben ik de cd gaan kopen en nog altijd ben ik er ondersteboven van. Het stuk is eigenlijk een lange variatie op één thema, met als leidraad een krakende amateuropname van een dronken clochard die een soort straatgebed aan de lieve Heer prevelt om Hem te bedanken voor zijn dagelijks bloed, de wijn die hij nodig heeft om te overleven. Langzaam zwelt het orkest aan, nu eens strijkers, dan weer blazers, om uit te monden in een beklijvende climax. In een van de variaties verdringt de stem van Tom Waits die van de dronken clochard. Niet voor niets duikt dit stuk ook op in Smile.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content