BATMAN ZONDER BATMAN

‘Wat als we nu eens een reeks over Batman maken… zonder Batman?’ Bij dat voorstel is iemand van Warner Bros. enkele jaren geleden opgesprongen om eens goed ‘Geniaal!’ te roepen en vervolgens een vette cheque uit te schrijven. Het resultaat van die vergadering heet Gotham en is binnenkort te zien op VIER. Batmanfan P.B. Gronda bingeviewde de zaak al eens om na te gaan of u dat binnenkort ook moet doen.

Amerika heeft alles voor wie het grijpen kan, behalve een geschiedenis – ze is alleszins veel korter dan de onze, of die van de Chinezen. Dat moet echt een ondraaglijk gemis zijn, want het uit zich in een vaak aandoenlijke adoratie voor best vrij recente gebeurtenissen of voorwerpen van inheemse makelij die ouder zijn dan pakweg een jaar of dertig. Zo noemen Amerikanen doorgeroeste autowrakken meteen ‘classic cars’ en bezoeken ze op haast sacrale wijze sites die Europeanen meer aan pretparken doen denken dan aan historische bezienswaardigheden.

Wie geen lange geschiedenis heeft, heeft natuurlijk ook geen oude verhalencultuur. Dat hebben wij dan weer in overmaat. We groeien ermee op in de lessen geschiedenis en in stripverhalen zoals Asterix of De rode ridder.

Maar als je geen Zeus hebt, heb je maar beter iets dat minstens even goed is. Bijvoorbeeld Superman. Want waarom genoegen nemen met een onnozel bergje zoals de Olympus als je ook van Kryptonite kunt komen? Superhelden zijn dan ook niets minder dan de Amerikaanse versie van de mythologische figuren. Net zoals Hollywoodsterren ooit, in het tijdperk van de grote studio’s, het gebrek aan royalty opvulden. Mensen willen adoreren en roddelen, en daar vinden ze vroeg of laat wel wat voor uit. Of het nu een kroon draagt of spandex.

Mijn favoriete superheld is Batman. Superman vind ik er maar wat knullig uitzien, met zijn rode onderbroek over die collants. En Spider-Man, wat een one-trick pony is me dat, zeg. Om nog te zwijgen van de Hulk.

Nee, dan liever Bruce Wayne. Wel enkel als duistere crimefighter, niet de kitschy versie van de jaren zestig. Je moet superhelden erg serieus nemen. Ze hebben dan ook heel wat verantwoordelijkheden. Daarom hield ik zo van de trilogie die Christopher Nolan maakte tussen tussen 2005 en 2012 met de films Batman Begins, The Dark Knight en The Dark Knight Rises. De wereld van de stripheld had eindelijk een volwassen vorm gevonden. Van mij mocht het daar eindigen. Maar dat deed het niet, omdat het dat nu eenmaal nooit doet met franchises.

EN ZO KOMEN WE BIJ GOTHAM. EEN TV-reeks die erg slim al aan de kijkers werd gepresenteerd toen The Dark Knight Rises helemaal uitgerold was en de verwende fans in een gat vielen.

Gotham is eigenlijk een uitgerekte prequel. De verhalen spelen zich af tijdens de kindertijd van Bruce Wayne (David Mazouz), die in de eerste aflevering zijn ouders verliest. Het hoofdpersonage is dan ook niet Bruce, maar Jim Gordon (Ben McKenzie), de flik die de moordzaak van de ouders Wayne op zich neemt en vastberaden is om Gotham te bevrijden van maffia en corruptie.

Op zich vind ik dat een goed uitgangspunt. Ook al omdat elk uitgangspunt mogelijk een goed uitgangspunt is. Het volgende is dan ‘de uitwerking’. Die is een beetje onduidelijk.

De misdaad in Gotham doet denken aan die van de wetteloze jaren 70 in New York, de auto’s komen uit alles tussen de seventies en noughties. Gordons kleding lijkt vrij hedendaags, die van zijn partner toch eerder seventies of vroege eighties. Iedereen heeft een openklapbare gsm, wat dan weer de mode was rond het jaar 2000. Kortom, het lijkt erop dat de makers voor een soort mash-up van periodes hebben gekozen, zonder echt duidelijk te kiezen. En dat dan nog eens in een retrojasje hebben gestoken. En dat zelf een goed idee vonden. Jammer.

Ook is het jammer dat de eerste afleveringen geschreven werden door mensen die in de Japanse porno-industrie helaas geen werk meer vonden omdat hun dialogen niet goed genoeg waren. Na een aflevering of vijf, zes, begint de zaak wel wat op gang te komen. Dat komt omdat de bedenker van de show, Bruno Heller, het schrijven tegen dan heeft overgelaten aan huurlingen die wél een minimum aan emotie of geloofwaardigheid kunnen afleveren. Ik zeg wel: een minimum.

De relatie tussen Jim Gordon en zijn lief Barbara (Erin Richards) is steriel en op indrukwekkende wijze ontdaan van voelbare warmte of erotiek. We weten dat ze elkaar missen als ze het luidop tegen elkaar zeggen. De jonge Bruce Wayne werkt intussen in haast al zijn scenes op de zenuwen met zijn elitair en moralistisch gelul.

Ondanks veel rode lipstick en de rondingen van onder anderen Fish Mooney (Jada Pinkett Smith) zit er evenveel seks in de reeks als in een pak knäckebröd uit de Ikea van Arlon. Misschien zelfs nog meer in dat pak knäckebröd. Wat op zich ook weer best kan, een seksloze reeks, maar doe dan ook niet alsof. Alsof doen is zo triest.

De relatie tussen Bruce Wayne en zijn ersatzvader-butler Alfred wordt min of meer uitgewerkt, maar de verhaallijn lijkt voor kinderen te zijn geschreven. Wat natuurlijk ook weer mag – god, alles mag – als het een kinderreeks is. Maar daar is het geweld bij momenten dan weer te goor voor. Op een bepaald moment slaan volwassen mannen elkaar dood met kantoorartikelen, even later lijkt het wel een soort Marc De Bel-verfilming.

Vreemd.

Geen goede soort van vreemd.

Het komt erop neer dat de makers nergens keuzes hebben gemaakt. Niet in de tijd waarin de serie zich afspeelt, niet in de toon van de reeks, niet in het publiek dat dit zou moeten opsnoepen. Waarschijnlijk was hun gok voor dat laatste: iedereen. Dat was dan een erg slechte gok. Een gok die Batman nooit zou doen. Gelukkig is hij er niet bij, in dit Gotham.

GOTHAM

Vanaf 29/1 om 22.50 uur op VIER.

ONDANKS VEEL

RODE LIPSTICK

EN DE RONDINGEN VAN

JADA PINKETT SMITH

ZIT ER EVENVEEL SEKS

IN GOTHAM ALS IN EEN

PAK KNÄCKEBRÖD UIT

DE IKEA VAN ARLON.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content