Bartel in het wild **
Donderdag 30/3, Vier
Naar het schijnt dragen we allemaal een stukje neanderthaler in ons DNA mee. Bij mannen openbaart zich dat in die onbeheersbare drang om bij de minste zonnestraal die hun bebaarde kinnen prikkelt het T-shirt over het hoofd te trekken en in ontbloot bovenlijf de barbecue aan te steken, het liefst met eigenhandig gekliefd hout. Of als dat niet beschikbaar is: met een opengepulkte tampon, perfect geschikt voor de neanderthaler in elk van ons. Bartel Van Riet, zo zag ik in Bartel in het wild, doet het tenslotte ook zo als het niet anders lukt.
De zon was schaars in Värmland, het Zweedse natuurgebied waar Bartel zich, met Tatyana Beloy en Axel Daeseleire in zijn kielzog, 72 uur lang specialiseerde in overlevingstechnieken. Het duurde dan ook tot na het tweede reclameblok voor Bartel uit de kleren ging en in zijn thermische slip in het ijskoude water van het meer waadde. Bartel snoof met gulzige teugen de morgenstond in zich op. Aan de rand keken de bekende mensen toe en deden wat van hen verwacht werd. Ze kirden en vloekten en voorzagen de situatie in feilloos Verkavelingsvlaams van commentaar. ‘Hoe groot zou dat pietje nu zijn’, zuchtte Tatyana. ‘Hij is zot’, sprak Axel. Al kietelde het gebrek aan eten, het slapen op een bed van dennentakken en de overvloed aan zuurstof in dit Zweedse bos van om en bij de 18.000 vierkante kilometer ook bij hem een spier waarvan hij niet wist dat hij ze had: die van de amateurfilosoof. De avond voordien had hij op een door Bartel gevangen visje gekauwd en gemijmerd over hoe ver we als mens zijn afgedreven van de natuur, hoe we niet meer appreciëren wat we krijgen.
Het is een veelvoorkomend misverstand bij groene neofieten. Dat de mens de natuurlijke afslag gemist heeft, dat we weer dichter bij de wildernis moeten kruipen, terug moeten keren naar kampvuren en bedjes van mos. Maar het beste wat de natuur de voorbije tweehonderd jaar kon overkomen is de verstedelijking van de mens. Zeker als we erin slagen dat stadsleven zo ecologisch te maken. Stel je voor dat we met zeven miljard moesten overleven op de wijze van Bartel. Er zou geen boom meer rechtstaan.
In Värmland tuurde Bartel ondertussen naar de zon, berekende razendsnel de dalingsgraad en maande ‘Taty’ en ‘den Axe’ aan zo snel mogelijk op te breken. Eén regel had hij zijn gastpadvinders meegegeven: never leave a trace. Niemand mocht zien dat hier mensen waren geweest. Het mos moest weer in de grond geplant, de omgeduwde bomen weer op hun plaats gezet. Nu was het aan Axel om te tonen dat hij misschien geen volbloed neanderthaler was, maar toch wat mannelijkheid in zijn lijf had. Hij haalde zijn leuter boven en probeerde wijdbeens het vuur uit te plassen. Zijn straal bleek na twee dagen zonder alcohol niet hard genoeg. Gelukkig kwam Tatyana aangehuppeld met de oplossing: zij had in Bartels beker gepist en doofde dartel het vuur. Ik vermoed dat het als grap bedoeld was.
Bartel in het wild is de vleesgeworden droom van een kleine jongen met een hoofd vol avonturen, maar het is verder onduidelijk waarom je naar dit programma zou kijken. Wie van de natuur houdt, heeft meer aan de seizoensbeelden op Canvas. Of het moet zijn dat je werkelijk wilt weten hoe bekende Vlamingen 72 uur lang overleven zonder wifi en hoe diep hun gedachten zijn als hun lever wordt drooggelegd. Een tip: het komt erop neer dat ze de natuur heel erg mooi vinden. Al moet ik eerlijk toegeven: dat cowboybrood zullen we hier ook eens proberen. Je hebt neanderthalerbloed of je hebt het niet.
door Tine Hens
Wie van de natuur houdt, heeft meer aan de seizoensbeelden op Canvas dan aan Bartel in het wild.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier