STRAK IN HET ZADEL. DE KNETTERENDE ANIMATIES VAN BART STOLLE ZIJN DE SMAAKMAKER VAN Het Nieuwe MediaFestival Artefact.

STUK

NAAMSESTRAAT 96 IN LEUVEN, TOT 25 FEBRUARI. tel. 016 32 03 20 en www.stuk.be

Bart Stolle, Low Fixed Media Show

We waren niet echt wild van web-design, tot we de site van het Palais de Tokyo voor ogen kregen. Sindsdien surfen we er alleen al naartoe voor het plezier om ernaar te kijken. De esthetiek van het Atari-ventje, de hoekige pixelgrafiek, de lijn die niet vloeit maar in trapvorm afbuigt, de charmante eenvoud van de zwevende zwerm stipjes: we krijgen er maar niet genoeg van. Bart Stolle (30) etaleert een gelijkaardige aanpak tijdens het nieuwe mediafestival Artefact in het Stuk in Leuven, zij het niet met webdesign maar met een reeks fris krakende animaties.

Een clip van het groepje Ming doet dienst als smaakmaker. Stolle reeg een aantal Lego-achtige cowboytaferelen aan elkaar en binnen de kortste keren werd de video door MTV opgepikt. De Low Fixed Media Show heeft minder Lego-input en blijft strakker aan de teugels, maar de lichtvoetige schwung valt niet meer uit het plaatje weg te denken. De Show draait grotendeels rond drie zwart-witprojecties op een schuingeplaatste, zwarte wand. Simpel, maar ook krachtig en kosmopolitisch genoeg om om het even waar stand te houden. In Continuum, het twintig minuten durende hoofdbestanddeel, worden korte verhaaltjes geschetst die meestal noodlottig aflopen. Een figuurtje sterft de verdrinkingsdood, een personage wordt gevolgd als target en weer een andere figuur klimt met een lift naar het dak van een angstwekkend hoog flatgebouw. In de video ernaast ligt een mannetje in een ziekenhuisbed te kijken naar een zwarte vlek die alsmaar groter wordt. Aan het eind van het liedje neemt de vlek bezit van de zieke, waarna zijn beentjes nog even trillen en hij sterft.

Stolle verpakt alles in een witter dan witte, minimale beeldtaal maar beschrijft inhoudelijk een paar surrealistische bogen die op de een of andere manier zowel voorspelbaar als onwaarschijnlijk klinken. Het zenuwachtige ritme, het onderkoelde verloop en de ultravlakke composities grijpen naadloos op elkaar in en resulteren dan ook in afgewerkte filmpjes die charmeren door hun schijnbare eenvoud. Een andere, doorslaggevende factor is de herkenbaarheid. De animaties van Stolle leunen aan bij de kortfilm Flatlife, hoewel ze weerbarstiger over het doek rollen en visueel een stuk wilder zijn. Zijn stijl ligt ook in het verlengde van hetgeen Julian Opie doet, al maakt de Brit voornamelijk portretten en is hij iets minder tuk op situaties waarin zijn modellen de geest geven. Je krijgt wel eens de indruk dat Stolle allerlei bestaande elementen – uit de beeldende kunst, film, strips, videoclips, media en noem maar op – door elkaar mixt en met succes een nieuw papje brouwt, maar de uitkomst in acht genomen valt er weinig meer te zeggen dan ‘houden zo’. Hoewel. Achter de zwarte wand staan drie tv-toestellen met filmpjes van afbladderende muren en gespikkelde tegelvloeren. Ze kunnen ermee door als experiment of referentiemateriaal maar veel eer valt er verder niet mee te halen.

Soms zijn kunstenaars in een onderdeel van hun werk zo overtuigend dat de rest erbij inschiet. Dat geldt zeker voor Bart Stolle. ‘Less is more’, een devies dat iemand die alles kan met zwarte lijntjes maar beter ter harte kan nemen. Els Fiers

Els Fiers