DE TENEN IN HET KOUDE WATER Een driedelige box vat tien jaar Axelle Red samen, en tast en passant wat onontgonnen terrein af

Longbox (Virgin) In concert: 12 en 13/12 Ancienne Belgique, Brussel.

Op deze driedelige longbox, te vergelijken met die van Arno vorig jaar, werpt Axelle Red haast achteloos hengeltjes uit in andere vijvers. Als je de Solos-cd tot je neemt, waarop je haar in een setting met louter piano en stem hoort, maak je je onvrijwillig de bedenking dat het geen slecht idee zou zijn als de Limburgse zich eens aan een intimistische plaat zou zetten. Het is de absolute tegenpool van Face A/ Face B, de frivole discoplaat die ze een jaar geleden maakte. In hun naaktheid nemen Parce Que C’est Toi, Je T’Attends en Pas Maintenant de kortste weg om je midscheeps te raken. Pure emoties, maar heel sereen gebracht. Wie weet, durft ze het ooit wel aan: zo’n album zonder grote sier.

Maar het kan evengoed dat ze op een gegeven moment op de proppen komt met een Nederlandstalige plaat. Op de box steekt ze al even voorzichtig haar tenen in het koude water. Als ze op de solos-cd Amsterdam van Kris De Bruyne onder handen neemt, valt het op dat haar stem er plots een heel andere kleur door krijgt. In het Duos-luik, een verzameling duetten, zit verder We Zullen Doorgaan, van en met Ramses Shaffy. Vraag blijft natuurlijk of ze haar moedertaal even spontaan en onbevangen zal kunnen boetseren als het Frans en of ze de stevige fanbasis die ze het voorbije decennium zorgvuldig heeft opgebouwd met een resolute zijstap in die richting niet zou afschrikken.

Een andere verrassende combinatie op Duos is die met Tom Barman in Serpentine. Onlangs hoorde ik haar live aan de zijde van Stef Kamil Carlens de tanden in Prince zetten en ook dat sorteerde een sensueel effect. Het klikt duidelijk met ‘de Antwerpse sien’, om eens een belegen term uit de kast te halen. Andere duetten zijn bekend – het WK 1998-thema La Cour Des Grands met Youssou N’Dour, Manhattan Kaboul met Renaud, Falling met Praga Khan -, terwijl ontmoetingen met Arno, Francis Cabrel en Stephan Eicher voor de hand lagen. De keuze van de sparring partners onthult veel over Axelles identiteit als artieste. De samenwerking met haar helden Charles Aznavour ( Noël à Paris) en Isaac Hayes ( Marquees) is niet enkel de realisatie van jeugddromen, ze legt ook de fundamenten bloot van haar muziek, waar Frans chanson en Amerikaanse soul elkaar kruisen.

De derde cd benadert het meest de conventionele hitscompilatie, al tref je haar bekende nummers hier vaak in ongewone gedaantes aan. Een aantal, zoals Sensualité, werd naar het Spaans vertaald, terwijl Le Monde Tourne Mal en A Tatons geslaagde dansbare remixen kregen. Heel wat vreemde en zeldzame tracks hebben op deze box een onderkomen gevonden, maar dit is méér dan een opruimactie van de tapes die nog in de lade kampeerden. Het opent perspectieven.

door peter van dyck