Haar derde langspeelfilm Polisse, over de Cel Kinderbescherming van de Parijse politie, barst weer van de autobiografische elementen. De Franse regisseuse Maïwenn heeft dan ook geen doorsneejeugd gehad. ‘Het laat me nooit écht los!’
Françaises. Hebben ze allemaal die vreemde melange van zelfzekerheid en verlegenheid? En welk van de twee is het meest gespeeld, het minst authentiek? In het geval van Maïwenn zijn we er, wanneer we haar ontmoeten in Cannes, vrij snel uit: iemand met haar verleden, kan niet écht verlegen zijn. Amper vijfendertig overleefde de Franse regisseuse achtereenvolgens een neurotische moeder, een tienerzwangerschap, een huwelijk op haar zestiende, een leven in de Hollywood Hills, een echtscheiding, een verslaving aan eten, drank en drugs, een tweede huwelijk, een tweede kind, een tweede echtscheiding en – alsof het allemaal nog niet genoeg was – een affaire met een Franse rapper.
U wilt saillante details? Haar moeder, de Frans-Algerijnse actrice Catherine Belkhodja, wilde van haar per se een ster maken. ‘Ze zag me liever op het grote scherm dan in het echt’, weet Maïwenn. Op haar derde speelde ze haar eerste theaterrol, op haar zevende haar eerste filmrol ( L’année prochaine… si tout va bien, aan de zijde van Isabelle Adjani) en op haar veertiende haar eerste hoofdrol (in Francis Girods controversiële misdadigers-testament Lacenaire). Een jaar later, in 1991 laat ze zich inpalmen door de Franse sterregisseur Luc Besson. Vijf jaar lang leeft ze in de luwte van zijn schaduw ergens op een flank van de Hollywood Hills, tot hij haar laat zitten voor Milla Jovovich, de protagoniste in zijn sciencefictionspektakel The Fifth Element (1997). Vandaar ging het steil bergaf voor Maïwenn. ‘Ik leed aan boulimie en verloor op enkele maanden tijd 25 kilo. Bovendien stortte ik me als een bezetene in het nachtleven en verloor mezelf finaal in een roes van alcohol en drugs.’ Tot ze zich in 2003 herpakt en en plein public komaf maakt met de demonen uit haar verleden: eerst met een onewomanshow ( Le pois chiche, 2003), vervolgens met twee sterk autobiografische films, Pardonnez-moi (2006) en Le bal des actrices (2009).
‘SEKS IS BANAAL’
‘ Polisse zou geen autobiografische elementen bevatten,’ zucht Maïwenn, ‘maar is toch veel persoonlijker geworden dan ik aanvankelijk dacht. Het idee voor de film is ontstaan toen ik een televisiedocumentaire zag over de Cel Kinderbescherming van de politie in Parijs. Kinderleed in al zijn facetten is uiteraard een universeel onderwerp, maar gezien mijn eigen voorgeschiedenis ligt het me wellicht nauwer aan het hart.’
Maïwenn vroeg en kreeg de toestemming om de brigade maandenlang te volgen. ‘Ik ging mee op pad, woonde verhoren bij, schoof aan tafel tijdens de lunchpauzes en belandde na de uren mee op café.’ Pedofielen, tienerprostituees, kinderhandelaars: ze heeft alles gezien. ‘Wat me het meest choqueerde, waren de walgelijke leugens. Kinderen die hun vader beschuldigen van misbruik omdat hun moeder hen dat opgedragen heeft, bijvoorbeeld. Dat, en de gratuite manier waarop jongeren met seks omgaan. Het mysterie en de romantiek zijn ver zoek. Seks is… banaal geworden. Voor veel twaalfjarigen is het niet meer of niet minder dan een ruilmiddel: het is beangstigend hoe ver ze willen gaan voor een gsm of internettoegang. Ik ben redelijk ruimdenkend, maar kleine kinderen die in geuren en kleuren uitleggen wat fellatio, sodomie en homoseksualiteit betekenen? Dat kan er bij mij niet in. Echt niet.’
Internet is ook voor haar de grote schuldige. ‘Vroeger ontdekte je seks stap per stap, nu krijg je het goorste eerst te zien.’ Ze geeft toe dat haar uitleg een beetje tendentieus is. ‘Er zijn psychologen die beweren dat de demystificatie van seks een goede zaak is. Dat de jeugd net steviger in haar schoenen staat en zich minder snel zal laten meesleuren in een emotionele wervelstorm. En toch: als mijn kinderen maar een kwart van de dingen zouden zien die ik op in beslag genomen computers heb gezien, zou ik echt niet gelukkig zijn.’
CHAOS
Als ze de dynamiek van de Cel Kinderbescherming in een woord moet vatten, dan is het ‘chaos’. ‘Alles loopt door elkaar: humor en gruwel, waarheid en leugen, privé en werk.’ Humor? Maïwenn lacht. ‘Humor helpt om de dingen draaglijk te houden – de grappen die ik hoorde, gingen soms verbazend ver. Dit is tenslotte geen job die je zomaar van je af legt als je weer naar huis gaat. De meeste flikken houden het trouwens niet langer dan tien jaar vol. Zodra ze aan een ernstige relatie beginnen of kinderen krijgen, wordt het ontzettend moeilijk om ermee door te gaan.’
Hoewel de agenten vertolkt worden door bekende Franse koppen als Karin Viard, Nicolas Duvauchelle en NTM-rapper Joey Starr (tot na de tournage haar lief), tast dat de geloofwaardigheid van de personages niet aan. ‘Straf’, vindt ze zelf ook. ‘Ik zat maandenlang ondergedompeld in die wereld, maar zij hebben het met een stoomcursus van een week moeten stellen.’ Haar eigen rol in de film, als een fotografe die het team volgt, vindt ze essentieel. ‘In tegenstelling tot met al die luidruchtige flikken kan het publiek zich met haar tenminste identificeren.’
En zij zelf? Hoe is zij met al die ellende omgegaan, willen we bij ons afscheid weten. Ze antwoordt zonder gêne. ‘De ene zaak riep herinneringen op aan mijn jaren als kindsterretje, de andere deed me denken aan mijn ervaringen als tienermoeder. Geloof me: je verleden laat je nooit écht los!’
POLISSE
Vanaf 19/10 in de bioscoop.
DOOR STEVEN TUFFIN
‘DE ENE ZAAK RIEP HERINNERINGEN OP AAN MIJN JAREN ALS KINDSTER, DE ANDERE AAN MIJN ERVARINGEN ALS TIENERMOEDER.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
