Atlantis

Geweld, uitbuiting, moedeloosheid, armoede, posttraumatische stress en de meest hallucinante zelfmoordscène in tijden: Valentyn Vasyanovych’ Atlantis is zo zwart als pek, maar van elk strak gekaderd, in modderkleuren gegoten tableau gaat een intense kracht uit. De film speelt zich af in 2025, wat het strikt genomen sciencefiction maakt, maar het is duidelijk dat scenarist, regisseur én cameraman Vasyanovych het over het aanslepende conflict tussen Rusland en Oekraïne heeft, en dat hij goed naar Tarkovski’s Stalker heeft gekeken. Centraal staat Sergej, een gekwelde ex-soldaat die tracht te overleven in een naoorlogs braakland en doolt langs monsterlijke staalfabrieken, asgrauwe flats en godvergeten plekken waar soldatenlijken worden opgegraven. Het is een doemvisioen van een toekomst waarvan je hoopt dat het nooit uitkomt, en dat vooral uit vignetten bestaat waarin geuren, kleuren en vaak lang aangehouden beelden het werk doen, als een picturale parabel over de ellende die de mens zichzelf nu, vroeger en straks aandoet. Het in Venetië bekroonde Atlantis is van 22 tot en met 26 maart gratis te zien in de reeks Please Release Me, die onverdiend onverdeelde films alsnog een forum biedt.