TAVARES STRACHAN, 2013

TE ZIEN OP ENTRE-TEMPS… BRUSQUEMENT, ET ENSUITE, BIËNNALE VAN LYON, TOT 5/1

Astronaut Jesus is een lichtgevende, skeletachtige sculptuur van neon en pyrex. Huid en gezicht zijn verdwenen, maar het hart van de zwevende godenzoon bonkt nog wel in de gebogen romp. Astronaut Jesus hoort bij een installatie waarin wetenschap en kunst een spannend huwelijk aangaan. Naast de magische lichtsculptuur toont Tavares Strachan (°1979) ook witte lessenaartjes van kalk, bewerkte bladzijden uit een encyclopedie en blauwe muurtekeningen over astronauten die onzichtbaar kunnen worden. Het geheel lijkt een beetje op een klas van een leraar die verzot is op kennis en ruimtevaart. En dat is bepaald geen toeval.

Strachan woont tegenwoordig in New York, maar het grootste deel van zijn leven spendeerde hij op de Bahama’s. Nog tot eind november vertegenwoordigt hij zijn land op de biënnale van Venetië, in een van de mooiste paviljoenen bovendien. Hij toont er een exploderende neonwoordengroep – We Belong Here – en een op film vastgelegde remake van een oude poolexpeditie. Ooit maakte Strachan raketten uit materialen die hij op de Bahama’s kon vinden. Hij schoot ze dertig kilometer de lucht in en presenteerde de brokstukken als reliekachtige sculpturen. Doorbreken deed hij met The Distance between What We Have and What We Want, een project waarvoor hij een 4,5 ton wegende blok ijs uit een bevroren rivier in Alaska hakte. Hij stuurde die joekel op met Federal Express en stelde het blok op de Bahama’s tentoon in een mooie, doorzichtige koelkast. Het werk van Strachan tast de grenzen van wetenschap, geschiedenis en kunst af. Maar tegelijk lijkt het smeulende geheim een romantisch verlangen naar ontsnappen of opgaan in het niets.

Astronaut Jesus en zijn vaporiserende vrienden zijn te zien op het Franse antwoord op Venetië: de biënnale van Lyon. Aan het roer daarvan staat de uit Oslo afgezakte Gunnar B. Kvaran. De Scandinaviër gooit het over een narratieve boeg en zocht werk bij elkaar van ‘kunstenaars die verhalen vertellen, maar die ook sleutelen aan de visuele kant van de zaak of beter nog: aan een nieuwe beeldtaal’. Als typevoorbeelden koos hij onder meer performancekunstenaar en Lennonweduwe Yoko Ono; de schepper van de vijfdelige filmcyclus Matthew Barney en de politiek geëngageerde animatiekunstenaar Paul Chan. In hun kielzog een aanzienlijke groep jong(er) en dikwijls interessant talent onder wie Ming Wong, Ryan Trecartin en meneer Mary-Kate Olsen; Nate Lowman.

(E.F.)