Ben je een liefhebber van de ‘Betere Film’? En wil je straks schuilen voor de zon of de regen? Dan heeft Focus alvast deze zes tips in petto.

Na het verstikkende nihilisme van ‘Seul contre tous’en de ondraaglijke verkrachting in ‘Irréversible’ zet Frans schandaalfilmer Gaspar Noé alle zeilen bij met ‘Enter the Void’, een psychedelische trip door de geest van een stervende drugsdealer. ‘Na het zien van de film willen veel mensen lsd proberen.’

1 ‘Als je niet misselijk naar huis gaat, was het de moeite niet waard’

Is deze film een bijdrage tot het drugsdebat?

Gaspar Noé: Psychedelische kunst heeft geen boodschap. Het gaat om het in beelden omzetten van een persoonlijke ervaring onder invloed van geestesverruimende middelen. In cinema is dat nog maar weinig gebeurd. De slotsequentie uit 2001: A Space Odyssey komt nog het dichtst in de buurt van een drugstrip.

De verhalende factor komt zo op het achterplan terecht.

Noé: Dat spreekt vanzelf. Veel te vaak teren films op hun scenario en geef toe: de meeste verhalen zijn nu wel verteld. Vandaar dat ik me aan een project wou wagen waarin het beeld centraal stond. Het beeld is immers de essentie van de cinema. Neem nu die klassieker van Stanley Kubrick: ik was zes toen ik die voor het eerst zag en begreep niks van de plot. De avontuurlijke beeldentaal zorgde er echter voor dat ik als gehypnotiseerd naar het witte doek zat te staren.

Moeten mensen deze film onder invloed zien?

Noé: Dat moeten zij weten. Mijn enige zekerheid is dat iedereen verschillend reageert op de film. Verwoede junkies vertellen me dat ze nooit nog drugs willen aanraken, terwijl niet-gebruikers plots staan te springen om lsd te proberen. (Lacht)

De film wordt, in het kielzog van noirklassieker ‘Lady in the Lake’ en de videoclip van The Prodigyhit ‘Smack My Bitch Up’, letterlijk vanuit het perspectief van één personage verteld. Is dat niet vragen om technische moeilijkheden?

Noé: Het échte point-of-view-werk vormde geen probleem. We werkten op bestaande locaties en de acteurs moesten de camera simpelweg als hun tegen-speler behandelen. De scènes nadat het hoofdpersonage buiten zichzelf treedt, waren echter aartsmoeilijk. Om ervoor te zorgen dat de camera elke mogelijke richting kon uitgaan, hebben we moeten experimenteren met sets, modellenwerk en natuurlijke digitale effecten.

De chauvinist in me oppert dat het indrukwekkende werk van Belgisch ‘director of photography’ Benoît Debie heel belangrijk is in ‘Enter The Void’.

Noé: Dat klopt. Benôit is fantastisch om mee samen te werken. Enerzijds verbaast hij me keer op keer met zijn arsenaal aan visuele vondsten, anderzijds is hij een ontzettend aardige man die de moraal op de set hoog houdt.

Word je het niet moe dat veel filmcritici je afdoen als een goedkope provocateur?

Noé: Voor mij bestaan er twee soorten films: goede en slechte. Dat een film schokkende elementen bevat, heeft nooit impact op de kwaliteit. Let wel: een beetje provocatie kan geen kwaad. Cinema is een beetje zoals een uitstap naar een attractiepark: als je niet licht misselijk naar huis gaat, was het de moeite niet echt waard.

2 La tête en friche

23/6 > Jean Becker > met Gérard Depardieu, Gisèle Casedesus, Maurane

Depardieu speelt een analfabeet die zijn vader nooit heeft gekend, terwijl zijn moeder hem liever kwijt dan rijk was. Als hij Marguerite ontmoet, een belezen bejaarde, groeit er tussen de twee dan ook een innige band. Toegegeven, blits klinkt het niet, al staat Jean Becker ( L’été Meurtrier, Dialogue avec mon Jardinier) doorgaans wel garant voor rustieke praatcinema. De bijrol van de Brusselse chanteuse Maurane krijg je er gratis bovenop.

3 Tournée

30/6 > Mathieu Amalric > met Mathieu Amalric, Mimi Le Meaux, Dirty Martini

Een van de verrassende prijsbeesten van het jongste festival van Cannes was deze beheerst flamboyante roadkomedie waarvoor Mathieu Amalric de John Cassavetes in zichzelf bovenhaalt. Amalric is niet alleen de regisseur van dit semi-improvisatorisch geschoten ensemblespel, hij speelt ook de hoofdrol als de manager van een stel burleske stripteaseuses op tournee door Frankrijk. Een lach, een traan, een pluim, een tiet.

4 Baaria

30/6 > Giuseppe Tornatore > met Francesco Scianna, Margareth Maadé, Monica Bellucci

De tijd waarin Giuseppe Tornatore Italiës filmhoop in bange dagen werd genoemd, ligt inmiddels allang achter ons, al zou deze familiekroniek wel eens een heropleving kunnen zijn. Tornatore keert terug naar zijn Siciliaanse geboorteturf, en dus naar de bron waaruit eerder ook Cinema Paradiso opwelde, zijn Oscar- én Gouden Palm-winnende doorbraak. Centraal in Baaria staat de boerenknul Peppino die we volgen van zijn jeugd in de jaren 30 tot aan zijn politieke carrière na de Tweede Wereldoorlog, en dat op de tonen van maestro Morricone.

5 Cairo Time

7/7 > Ruba Nadda > met Patricia Clarkson, Alexander Siddig, Elena Anaya

In deze transculturele romantische komedie laat een Canadese diplomatenvrouw zich gewillig door Cairo rondleiden door Tariq, een goede vriend van haar man. Denk aan Brief Encounter met piramides, met Six Feet Under-actrice Patricia Clarkson en Syriana-prins Alexander Siddig als het koppel dat hard zijn best doet om niet verliefd te worden op elkaar.

6 Les Mains en l’Air

7/7 > Romain Goupil > met Linda Douadeva, Romain Goupil, Valeria Bruni-Tedeschi

Romain Goupil maakte in 1982 al de bekroonde documentaire Mourir à trente ans (1982), een eresaluut aan Michel Recanati, zijn strijdmakker uit mei 68 die op zijn 30e zelfmoord pleegde. Sociaal engagement en beheerst sentiment zijn altijd al Goupils dada’s geweest, zo ook in deze tragikomedie over illegale immigrantenkinderen van wie het leven beheerst wordt door raids en deportatiedreigementen. Een vrolijke hommage aan kinderlijke solidariteit, met een bijrol voor Valeria Bruni-Tedeschi, oftewel de zus van mevrouw Sarkozy. (D.M.)

ENTER THE VOID

14/7 > Gaspar Noé > met Nathaniel Brown, Paz de la huerta

Door Steven Tuffin