Highway to Helsinki – Voor gesjeesde deuntjes klein en fijn, moet u nog steeds bij Architecture in Helsinki zijn. Op voorwaarde dat ze zichzelf niet ernstig beginnen te nemen.
Places Like This COOP spacerock In concert: 16/8 Pukkelpop
Frank Zappa zei het al: ‘Schrijven over muziek is zoals dansen over architectuur.’ Iets zinnigs op papier krijgen over een groep die zichzelf Architecture in Helsinki noemt, is met andere woorden al helemáál onbegonnen werk. Zeker als de band in kwestie bij nader onderzoek niet eens in de Finse hoofdstad maar wel in Melbourne blijkt te resideren en de acht lolbroeken achter die misleidende nom de camouflage ook nog eens grossieren in redelijk ondefinieerbare muziek.
Het verzamelde muziekjournaille heeft dan ook peentjes gezweet toen het zich twee jaar geleden over hun doorbraakplaat In Case We Die boog. Een recensent van NME had het over ‘de cast van South Park die een ode brengt aan The Polyphonic Spree na een nachtje pillen slikken’, een andere collega hield het op ‘ The Muppets die zich aan kamerpop wagen’. Enfin, met het adjectief ‘cartoonesk’ waren ze ook al een heel end gekomen.
Doch laten we, met het oog op een medaille voor moed en zelfopoffering, eens proberen iets bevattelijks te zeggen over het nieuwe Places Like This. Dat het voorwaar betrekkelijk conventioneel klinkt bijvoorbeeld, en zelfs verrassend toegankelijk in vergelijking met zijn voorganger. Jazeker, er wordt op Places Like This nog steeds oneigenlijk gebruik gemaakt van speelgoedtreinen en casio’s, er wordt weer als gek op hoorns en tuba’s geblazen en op Caribische steel drums getrommeld, de analoge synths zoemen als vanouds en ook de theremin, de sitar en de zingende zaag geven weer present. Maar de heerlijke hysterie en haast kinderachtige silliness moeten al eens wijken voor heuse songstructuren en doorwrochte composities.
Zo komt Underwater veel te repetitief voor de dag om ook maar een moment te beklijven en in het al even monotone Debbie horen we zowaar de tune van De Familie Backeljau voorbijwaaien – het was voor ons óók even slikken. Gelukkig zijn er nog de cartooneske kreten van het omnipresente koortje die als tekstballonnen boven al dat gewoel uitsteken. In Hold Music, een afleggertje van de B 52’s, gaat het vier minuten lang van ‘Give it to me baby’. Like It Or Not, een dodenmars die onder het geschetter van mariachitrompetten in een monter Disneydeuntje uitmondt, moet het stellen met een eenvoudig ‘wah-wah-wah’. Terwijl het van sprankelende gitaren voorziene Lazy (Lazy) dan weer de tongbreker ‘ai-ai-ai-woo-woo’ bevat.
Moet u zeker thuis ook eens proberen!
Download nu
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier