Apollo 10oe: A Space Age Childhood ***

Dat het de beste dagen van zijn leven waren, kweelt Bryan Adams in Summer of ’69. Richard Linklater is nauwelijks minder nostalgisch over die beruchte zomer. De Texaanse regisseur van doodgeknuffelde films als Boyhood heeft zijn herinneringen aan de zomer van zijn negende verjaardag verwerkt in een animatiefilm in dezelfde rudimentaire stijl als A Scanner Darkly. De jongste in het kroostrijke gezin van een man die op de dienst verzendingen van de ruimtevaartorganisatie NASA werkt, moet geheim houden dat hij voor NASA de te klein gebouwde maanlander bestuurt. De knul met een rijke verbeelding is net als de rest van de wereld in de ban van de nakende maanlanding. Voor de Vietnamoorlog en andere volwassen stampei zoals hippies en milieuproblemen heeft hij niet veel aandacht. Tijd die hij niet in de verovering van de maan steekt, gaat naar ravotten, rondhangen, muziek luisteren, bioscoopbezoeken, tv-kijken, duizenden soorten spelletjes, en nog meer tv-kijken. Linklater verliest zich in lange opsommingen van wat moeder zoal kookte of welke tv-programma’s geliefd waren, stelt het wereldrecord namedropping scherper en maakt overvloedig veel gebruik van een verteller. Het belet Apollo 10oe een hoge vlucht te nemen. De hypergedetailleerde, warme trip down memory lane toont wel overtuigend aan dat de suburbs van Houston en de zomer van 1969 een paradijselijke plek en tijd waren om kind te zijn. Houston, we have no problems.