Gemma Bertagnolli, Guillemette Laurens, Sara Mingardo, Nathalie Stutzmann, Philippe Jaroussky, Anthony Rolfe Johnson. Ensemble Matheus o.l.v. Jean-Christophe Spinosi (3cd – Opus 111 û 30365)

Sinds de herontdekking van Vivaldi is de interesse voor het werk van ‘il prete rosso’ alleen maar toegenomen. De cd-markt wordt overspoeld met opnames, en in deze stroom drijft de reusachtige Vivaldi Edition mee van Opus 111 (in samenwerking met de Universiteitsbibliotheek van Turijn en het Instituto per i beni musicali in Piemonte), de meest ambitieuze onderneming van de laatste vijftig jaar. De cd’s zijn zorgvuldig gedocumenteerd uitgebracht, de uitvoerders feilloos geselecteerd. De opera La verità in cimento heeft een vocale cast van jewelste en Ensemble Matheus onder leiding van de springerige Jean-Christophe Spinosi speelt duidelijk onder het motto ‘hoe gedurfder, vlotter en virtuozer hoe beter’, een uitvoeringsevolutie waar geen rem op staat, zou je denken.

La verità in cimento, Vivaldi’s dertiende opera van de 25, is een schitterende brok muziek die in 1720 onder grote belangstelling van voor- en tegenstanders in het Tea- tro S. Angelo in Venetië in première ging. Het was immers koren op de molen van de conservatieve Benedetto Marcello die in zijn vlammende satire Il teatro alla moda de virtuoze stijl van Vivaldi op de korrel nam. Maar tegelijkertijd vonden de zangers sommige aria’s zo onweerstaanbaar, dat ze ze binnensmokkelden in andere opera’s, van mindere goden dus.

En ook voor onze oren klinkt alles onweerstaanbaar. De oriëntaalse setting van La verità aan het Turkse hof sprak duidelijk tot de muzikale verbeelding van Vivaldi, en ook het complexe verhaal – twee opzettelijk verwisselde baby’s zorgen bij de nakende troonsopvolging voor gewetensproblemen, echtelijke ruzies, verscheurende keuzes, dreigende relatiebreuken, en ander fraais – wist Vivaldi in krachtige taal om te zetten.

Het is onbegonnen werk schitterende passages te kiezen in deze opera van bijna twee uur en drie kwartier – er zijn er in overvloed -, maar het trio Aure placide waarin drie stemmen zachtjes als een bries langs elkaar heen strijken, is echt wel ge- niaal. De zangstemmen zijn allemaal subliem, met enige reserve voor tenor Anthony Rolfe Johnson (als de sultan) die soms flexibiliteit mist in de snelle bochtjes. Meest opvallend is Nathalie Stutzmann, fenomenaal in haar razernij (haar aria Se l’acquisto di quel Soglio klinkt als een roetsjbaan), Gemma Bertagnolli die zingt met de kracht van een jong nachtegaaltje, en Philippe Jaroussky, de enige castraatrol, die enkele ontroerende aria’s (zoals Tu m’offendi) mag zingen. Vivaldi op zijn best.

door GREET VAN ‘T VELD

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content