1 Djoeke is een aan lager wal geraakte man, net zoals zowat alle hoofdpersonages in je boeken. Wat heb je daarmee?
Anton Valens: Dat weet ik niet precies. Wellicht omdat ik me zelf ook vaak zo gevoeld heb en ik sympathie heb voor dergelijke types. Zij zijn niet zo geschikt voor onze keiharde maatschappij, maar vaak hebben ze verborgen talenten. Ook in het echte leven kom ik vaak uit bij zulke mensen. Ik heb ooit nog in de thuiszorg gewerkt en ook daar had ik een voorkeur voor randgevallen. Die hadden gewoon interessantere verhalen dan de brave omaatjes met hun kopje thee en hun stukje taart. Ik was een van de weinigen die met die mensen overweg kon. ‘Ik word gek van die kerels’, zeiden de anderen, en op den duur werd ik er ook gek van, dus toen ben ik er maar mee gestopt.
2 In een eerdere roman van jou, Het boek Ont (2012), stond een zelfhulpgroep voor mensen die hun post niet durven te openen centraal. Je had daar zelf ook last van. Is Chalet 152 ook uit zo’n autobiografisch detail ontstaan?
Valens: Ik wilde wel naar zo’n ayahuascasessie gaan, maar ik werd geweigerd omdat ik gezondheidsklachten heb. Dus heb ik er maar met een vriend over gepraat die er ervaring mee heeft, ook al zijn die sessies in Nederland inmiddels verboden. Ayahuesca wordt tot de harddrugs gerekend, maar het is niet verslavend, en een partydrug is het ook al niet, aangezien je er kotsmisselijk van wordt. En toch is het razend populair.
3 Gek toch, vind je niet?
Valens: Men zegt dat het een medicinale werking zou kunnen hebben op mensen met trauma’s. Ik denk dat mensen zich eraan overgeven omdat ze rust zoeken, of in een poging zichzelf te vinden. Ze zitten ergens mee in de knoop en zoeken naar de zin van het leven. Wat vaak terugkeert, is dat mensen zich opeens één voelen met de wereld. In het dagelijks leven zijn we alleen nog met het materiële bezig, en dan zorgt ayahuasca voor de spiritualiteit. Er worden zelfs sessies opgezet voor managers die dan grote bedragen neertellen om in een emmer te kotsen. Zelf twijfel ik of het iets oplevert. Misschien is het gewoon zinsbegoocheling, een reactie op de kille en tot eenzaamheid leidende maatschappij van vandaag. Veel van die mensen waren vroeger misschien gewoon naar de kerk gegaan, of naar de Bhagwan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
