ZWART OP WIT. Bij gebrek aan traditie kijken computerkunstenaars vooruit of zoeken ze inspiratie in architectuur, zoals anouk de clercq.

MDD

Museumlaan 14 in Deurle, tot 30 september. 09 282 51 23 en www.museumdd.be

Anouk De Clercq, Building

De artiest als individualist pur sang heeft duidelijk zijn beste tijd gehad. Steeds meer kunstenaars willen niet meer in hun eentje zitten priegelen aan een schepping. Liever betrekken ze andere mensen bij hun werk, niet alleen omdat de lat technisch alsmaar hoger komt te liggen, maar ook omdat input van buitenaf constructief kan zijn. Dat geldt ook voor Anouk De Clercq (34). Ze leerde het vak op de film- en theaterscène, maar rolde al snel binnen bij de beeldende kunst. Ze kon er naar eigen zeggen een deur openzetten en meer mensen binnenlaten, en ook het ruimtelijke aspect beviel haar wel. Voor De Clercq is kunst in de eerste plaats communicatie, van de making of tot de manier waarop een werk onthaald wordt.

Bij Museum Dhondt-Dhae-nens toont ze Building (2003), een computeranimatie over het Concertgebouw in Brugge en een voorbode van een productie die over twee jaar uit de startblokken schiet. Building duurt twaalf minuten, is allesbehalve buitensporig en toont alleen spaarzaam zwart-wit, maar je ziet al van ver hoe evenwichtig de opbouw is. Bij de voorbereidingen ging Anouk De Clercq praten met de architecten van het Brugse slagschip, Paul Robbrecht en Hilde Daem. De conversatie keerde altijd terug naar het belang van de lichtinval, en zo werd Building een werkstuk over een donker lichaam waarin licht als verteller optreedt. De animatie werd opgetrokken rondom een digitaal 3D-model. Daaruit werd materiaal verwijderd tot alleen de essentie overbleef – de ziel, volgens De Clercq, al is Building ook een artistieke interpretatie en een vloeiende studie over vorm. De donkere setting wordt langzaam maar zeker doorbroken, eerst met een witte lijn, dan met oplichtende vlakken die in volumes en vervolgens in concrete ruimtes overgaan. Building doet wel eens denken aan de mysterieuze zwarte gaten die Giorgio de Chirico schilderde. De Italiaan sneed zijn beroemde zonovergoten pleinen af met duistere gaanderijen en constructies die binnenin zwart bleven als de nacht. In haar film doet Anouk De Clercq net het omgekeerde. Ze kiest voor de donkere binnenkant en gebruikt licht als contrasterend element, waardoor Building iets weg heeft van een gestileerd de Chirico-negatief. Nog een verwantschap vind je bij Shadow Piece van David Claerbout, een video over een afgesloten, met schaduwen doorsneden kantoorhal. Elke kunstenaar springt anders om met ruimte en suggestie: bij Claerbout vind je iets desolaats, bij De Clercq een abstractie die geleidelijk aan herkenbaar wordt. Streng maar sierlijk, en eindelijk nog eens een werk dat overeind blijft in het moeilijke interieur van MDD.

Els Fiers