Anna Meredith

Als het voor u ietsje – en ach, waarom niet meteen véél – meer mag zijn: wend u als de wiedeweerga tot de tweede elpee van de in Schotland opgegroeide Anna Meredith, een klassiek geschoolde componiste die groteske, videogame-achtige elektronica ontplooit met de impact van een vinnig symfonisch orkest. Het bonzende Paramour is Philip Glass die Battles dirigeert met dubbele snelheid, en de exuberante synthpop van Inhale Exhale lijkt over een ingebouwde lasershow te beschikken. Goed, soms gebruikt Meredith arpeggio’s zoals de klusser een fles expansieschuim: alle gaten in een wip gevuld, maar esthetisch zwak. De loeiende postrock van Limpet getuigt evenmin van een grote ideeënrijkdom. Maar zowat al de rest op deze vele kanten op flikkerende plaat – waarop Meredith heus wel eens gas terugneemt – dus wél.