AND NOW, THE END IS NEAR

NATHAN PHILIPS vraagt zich af wat hij zal doen met THESE FINAL HOURS, voordat de brandende wereld ook hem onherroepelijk inhaalt.

Wat zou ú doen mocht het einde van de wereld nog een kwestie van uren zijn? Bidden? Bach, Beethoven of Bee Gees opzetten? Of toch maar liever vrijen en zuipen? Maar met wie dan? De Australische filmregisseur Zak Hilditch vraagt het zich af in het verschroeiend hete These Final Hours. ‘Ik zou dansen tot het doek valt, maar eerst zou ik de drankwinkel om de hoek beroven.’

Het einde van de wereld is nabij: nog een halve dag en ook Australië verdwijnt in een zee van vuur. De stoere James (Nathan Philips) weet hoe hij zijn laatste uren wil doorbrengen. Niet bij zijn zwangere vriendin in het strandhuis, maar op een ultiem feest met schaamteloos veel drank, drugs en seks. Onderweg naar die laatste orgie redt hij een jong meisje uit de handen van verkrachters. Hij kan haar niet dumpen en krijgt in de laatste rechte lijn plots last van verantwoordelijkheidsgevoel en burgerzin.

De eerste twintig minuten van These Final Hours zijn niet te onderscheiden van de doorsneeuitbeelding van de dag des oordeels (zelfmoordenaars, biddende mensen, gevaarlijke zotten), maar dan wordt deze apocalyptische roadmovie dus onverwacht gevoelig. Voeg daarbij de uitstekende vertolkingen, het hoge tempo, het sluwe gebruik van de geluidsband, de sterke cameravoering en de kleurfilters die de verzengende hitte accentueren, en u begrijpt waarom These Final Hours de festivalselecties aaneenreeg en nu de bioscoop haalt.

‘Zelf hou ik vooral van genrefilms die meer doen dan je verwacht, die focussen op de reacties van mensen op een buitengewone situatie’, zegt regisseur Zak Hilditch met Australisch aplomb. ‘Voor mij geen films die de explosies en de speciale effecten centraal stellen, geef mij maar slimme genrefilms als Twelve Monkeys (1995) en 28 Days Later (2002), films met een hart en een ziel die je aan het denken zetten.’

Het einde van de wereld prikkelt op gezette tijden de fantasie van filmregisseurs. Recente voorbeelden zijn Melancholia (2011) van Lars von Trier of 4: 44 Last Day on Earth (2011) van Abel Ferrara. Bezondigde die laatste zich enigszins aan pathetische navelstaarderij, Hilditch vraagt zich eerlijk en oprecht af hoe een mens reageert wanneer het laatste uur geslagen is. ‘Het is nooit de bedoeling geweest een genrefilm te maken of de apocalyps te bestuderen. Als regisseur en scenarist zoek ik naar interessante situaties. These Final Hours is een mix van twee ideeën. Ik wilde een verhaal over verlossing, over een man van mijn leeftijd die toe is aan een nieuw hoofdstuk in zijn leven. Hij vindt het niet meer nodig om zich élke nacht met zijn maten lazarus te zuipen en is stilaan rijp voor meer verantwoordelijkheid en misschien zelfs voor het vaderschap. Het andere element dat me intrigeerde: meestal gebeuren natuurrampen plotsklaps – het ene moment ben je er, het volgende niet meer – maar wat als je het einde ziet naderen en je met zekerheid weet dat er geen ontsnappen aan is? Dan word je met de rug tegen de muur gezet en verplicht om stante pede grote beslissingen te nemen. Wat wil je doen met je laatste uren? Wie schenk je de laatste dans, het laatste glas, de laatste kus? Bij wie wil je zijn? Waar hoor je thuis? Dat zijn toch diepgaande vragen die in de hele wereld resoneren, niet?’

Hilditch zelf weet wat hij zou willen doen. ‘Ik wil zo veel geliefden in de buurt hebben als maar kan. Ik zou naar verschrikkelijke muziek luisteren en dansen tot het doek valt. Maar eerst zou ik de drankwinkel om de hoek beroven. Want het lijkt me echt geen goed moment om nuchter te zijn of zonder drank te vallen.’

Hoewel het er niet echt toe doet, dacht Hilditch lang na over de oorzaak van de apocalyps. Hij kwam uit bij een meteoorinslag. ‘Op zoek naar een geloofwaardig einde van de wereld vond ik op YouTube een animatiefilmpje over de gevolgen van zo’n inslag. Dat verduidelijkte dat er 24 uur nodig zouden zijn om de aarde als een sinaasappel te pellen. Een gruwelijk idee, maar voor een film wel dankbaar, visueel sterk. Het maakt ook plausibel dat Australië in These Final Hours als laatste in de vuurzee opgaat, want de meteoren slaan aan de andere kant van de wereld in. Het naderen van de vuurzee uit zich vooral in een steeds groter wordende hitte, iets wat ik illustreer door het kleurgebruik in de film – van geel naar oranje tot vuurrood. Het was leuk om op die details te focussen, maar ik staarde me er niet blind op. Het zou een slecht idee geweest zijn om de kijker om de oren te slaan met een wetenschappelijke uitleg. De gebeurtenis is bijkomstig, het persoonlijke verhaal staat centraal.’

Op het gebied van de betere (post)apocalyptische film heeft Australië een reputatie hoog te houden. In het bevreemdende The Last Wave (1977) van Peter Weir krijgt een advocaat die aboriginals verdedigt mystieke visioenen van een nakende apocalyps. Mel Gibson kroop in de jaren tachtig tot driemaal toe in de huid van agent Max Rockatansky, die in postapocalyptisch Australië punkers en motorrijders mores leert. Nog gemener, brutaler en nihilistischer dan Mad Max was de film die groot talent David Michôd vorig jaar op ons losliet: The Rover. Is Australië geobsedeerd door het einde van de wereld? Toch een beetje, aldus Hilditch. ‘Het moet te maken hebben met ons isolement. We hebben soms het gevoel dat de rest van de wereld ons, de inwoners van het grootste eiland ter wereld, vergeten is. Op de koop toe is Australië zo uitgestrekt dat je er ook nog eens hopeloos kunt verdwalen. Gezond kan dat niet zijn. Maar ik betwijfel of Australiërs de grootste doemdenkers zijn. We staan bekend om ons laconieke gevoel voor humor. Ik geef toe dat het uitgangspunt van These Final Hours niet al te vrolijk is. Maar er zit te veel hoop en te veel donkere humor in de film om hem als pessimistisch te bestempelen. Je zou het niet zeggen tijdens de eerste twintig minuten, maar uiteindelijk stelt de film toch dat er zelfs in de allerlaatste uren van de wereld nog tijd is voor romantiek. Hoe zonnig is dat?’

THESE FINAL HOURS

Vanaf 16/4 in de bioscoop.

DOOR NIELS RUËLL

Zak Hilditch ‘WAT ZOU JE DOEN MET JE LAATSTE UREN? WIE SCHENK JE DE LAATSTE DANS, HET LAATSTE GLAS, DE LAATSTE KUS? IK ZOU NAAR VERSCHRIKKELIJKE MUZIEK LUISTEREN EN DANSEN TOT HET DOEK VALT.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content