Aangezien u zijn debuutalbum vorig jaar zo wist te smaken, brengt de Deense elektronicatovenaar Anders Trentemøller nu ook zijn eerdere werk en beste remixes uit op cd.

‘The Last Resort is een donker melancholisch luisteralbum met de intensiteit van een traag opbouwend orgasme’, schreven we vorig jaar over de sublieme debuutplaat van Trentemøller. ‘That’s exactly it!’, riep de man verrukt uit toen we voor hem op Pukkelpop uit eigen werk voorlazen. The Trentemøller Chronicles, een puike verzameling onuitgegeven nummers, remixes, twelve inches en alternatieve versies van songs als Moan, klinkt alweer iets minder tantrisch.

Drie jaar geleden maakte je enkele nummers onder de naam ‘Businessman’. Dat was dus niet om te lachen.

Anders Trentemøller: ( lacht) Ik weet hoe het overkomt om amper een jaar na mijn debuutalbum al met een ‘best of’ op de proppen te komen, maar ik werd op MySpace overstelpt met berichtjes van mensen die mijn vroegere werk wilden horen. Dat was soms maar op driehonderd exemplaren verschenen, dus moeilijk te vinden en sowieso enkel op vinyl verkrijgbaar. Bovendien had ik nog een paar ijzersterke nummers liggen die bedoeld waren voor The Last Resort, maar niet in het plaatje pasten.

Enkele meer uptemponummers?

Trentemøller: Ook, ja. The Last Resort was een breuk met wat ik tot op dat moment maakte (voortreffelijke hybriden van minimal en electrohouse; nvdr.). Ik ging er zelfs zover in dat ik op het einde van de rit met enkele nummers zat die te dansbaar waren voor het album en te donker om apart uit te brengen.

Vind je het niet maf dat een elektronicaproducer die al jaren gedraaid wordt door roemruchte deejays, pas echt doorbreekt met een melancholische luisterplaat?

Trentemøller: Compleet! Ik had nooit gedacht dat iemand erin geïnteresseerd zou zijn, laat staan dat het zo’n vaart zou lopen. Toen het album uitkwam, heb ik in interviews geregeld laten optekenen dat ik zo snel mogelijk aan mijn tweede plaat wou beginnen werken. Intussen zijn we een jaar verder en ik heb er amper tijd voor gehad omdat de boekingen sinds The Last Resort binnenstromen.

‘The Trentemoller Chronicles’ is dus een zoethoudertje?

Trentemøller: Of een staalkaart ( lacht).

Op die staalkaart staat ook een remix van ‘Go’, een oud nummer van Moby. Vind je niet dat er al genoeg oude nummers afgestoft worden?

Trentemøller: Eigenlijk was dat een accident de parcours. Moby had me een mail gestuurd met het verzoek om zijn New York, New York ( een duet met Debbie Harry; nvdr.) te remixen. Ik heb hem geantwoord dat ik vereerd was, maar het nummer niet goed vond.

Dat lieg je!

Trentemøller: ( lacht) Toch niet! Ik moet een nummer aanvoelen om er een remix van te kunnen maken, en bij New York, New York voelde ik … ( twijfelt) niets. Moby nam het gelukkig niet verkeerd op. Hij antwoordde dat ik dan maar zelf een nummer uit zijn catalogus moest kiezen, want hij wou per se een remix van mijn hand als B-kant van New York, New York. Go vind ik een onverslijtbare klassieker, dus de keuze was snel gemaakt.

Door Ben Van Albøøm