(BIJNA) EEN MEESTERWERK. Het frêle wicht An Pierlé gaat op haar derde studioalbum op ontdekkingstocht in de Grote Boze Wereld. Zelfs daar maakt ze indruk.
An Pierlé & White Velvet ****
AN PIERLé & WHITE VELVET
PIAS
De Rock Rally finale met haar verstilde, uitgeklede pianoversie van de newwaveklassieker Are Friends Electric?, gespeeld vanop een knaloranje kangoeroebal: het is alweer tien jaar geleden, maar An Pierlé maakte toen zo’n verpletterende indruk, dat het beeld nog op ieders netvlies gebrand staat. Ondertussen is ze – slechts – aan haar derde album toe, en heeft ze haar groep uit de schaduw gelicht. An Pierlé is An Pierlé & White Velvet geworden. De belangrijkste pion daarin is Koen Gisen, haar long time companion, levensgezel, gitarist en producer. Ooit speelde hij nog in het maffe Mensen Blaffen, een experimenteel Aalsters collectief, waar zijn aangeboren aversie tegen conformiteit tot volle bloei kwam. Die instelling én background klettert én accordeert met de vernuftige zangeres en pianiste, in haar theateropleiding gestimuleerd om op te vallen, anders te zijn.
Het vorige album Helium Sunset wees voorzichtig naar een nakend meesterwerk. Wel, als dit het al niet is, dan toch bijna! White Velvet werd opgenomen in La Patrie in Gent, en gemixt in Londen door Jon Kelly (Paul McCartney, The Beautiful South, Kate Bush). Berg gerust de voor ieders gemak gekozen koosnamen als ‘de Belgische Kate Bush of Tori Amos’ op. Al blijft vooral Kate Bush op deze plaat een manifest referentiepunt, An Pierlé is An Pierlé en voortaan laveert ze van A tot Z. Van Abba tot Zita Swoon. Die reuzensprong maakt ze zelfs in een en hetzelfde nummer, It’s got to be me, waarvan de strofes geleend zijn bij Stef Kamil en het kinderlijk refrein gestroopt is van Abba’s Super Trouper. Ze balanceert graag tussen academisch verantwoorde muzikale composities en onbespoten, naïeve pop. Waar dat in het verleden wel eens te bedacht en gekunsteld klonk, waart er over heel dit album een grote ‘naturel’. Hier een laagje, daar een snufje, dat wel nog – de 13 liedjes staan weer bol van ingenieuze ideeën – maar complex klonk zelden zo toegankelijk. Good Year is bitterzoet en teder met een lichte Richard Ashcrofttoets; I love you een bedachtzame soulballad, op het eind opgesmukt met een koperen klaroen, die ook opduikt in het breed uitgemeten Tenderness, dat nijgt naar 70’s Pink Floyd. Het dramatische Poor Danny – met Lambchopooh ooh’s – is dan weer 70’s Patti Smith, en in Not the End drenkt ze al haar furie in het bloed van Cave’s Mercy Seat. De Grote Gevoelens etteren overvloedig in het slot, wanneer ze de dood van haar bompa bezingt ( Cold Winter en Closing Time).
De reikwijdte van haar stem is stilaan een metafoor voor haar muzikale reikwijdte. Ze is niet toevallig een van de weinige artiesten die applaus oogsten aan beide kanten van de taalgrens. Meer nog, ook Frankrijk ligt aan haar voeten, na de spectaculaire cover van Jacques Dutroncs Il est 5 heures, Paris s’éveille. Maar ze gaat niet plat op de buik, en laat zich niet vangen aan goedkoop opportunisme. Geen Franstalige liedjes op deze plaat. ‘Voel je het niet, doe het dan niet’ zal ze gedacht hebben: zo integer is ze óók. Voeg daar nog ‘sereen’, ‘lief’, ‘dankbaar’ en ‘bloedmooi’ aan toe, en de slotsom is eenvoudig: An Pierlé & White Velvet is een vloeibare plaat.
Eddy Hendrix
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier