Vijf mannen die elkaar leren kennen tijdens een kookworkshop in de gevangenis. Een die zo gebeten raakt door garneren en garnituren dat hij de anderen ervan overtuigt om, eens ze collectief uit Hotel Amigo ontslagen worden, samen een restaurant op te starten. Voor echt. Niet als witwasoperatie of dekmantel. Aan deelname aan deze Mijn restaurant voor ex-bajesklanten zijn een paar bikkelharde voorwaarden verbonden: er wordt niet gelogen, niet bedrogen, niet gestolen, niet gemoord, men blijft met andere woorden op het rechte pad. Bij wijze van verbond wordt een bvba opgericht die Het Rechte Pad zal heten.
De gevangenisdirectrice zit erbij en haalt even gespannen als opgelucht adem. Voor de kijker die de interne strijd in het lichaam van de directrice niet onmiddellijk opmerkt, zegt de notaris nog eens klaar en duidelijk: ‘Als dat maar goed komt.’ Amigo’s is een reeks die onduidelijkheid geen kans geeft. Alles wat getoond wordt, wordt ook nog eens netjes uitgelegd. Alsof hoe meer series we kijken, hoe minder we erin slagen lagen te onderscheiden.
Ook het basisidee achter Amigo’s is niet onmiddellijk van het niveau van ‘scheikundeleraar met kanker begint eigen drugslab’, maar geheel oninteressant kun je het ook niet noemen. Want als vijf ex-criminelen samen een voormalig luxebordeel omvormen tot restaurant, dan levert dat in theorie een schier oneindig aantal spanningsbogen en mogelijke humoristische situaties op. Zeker als op het terrein ook nog eens een mensenschedel met een helgroene koptelefoon wordt gevonden.
Regisseurs Kadir Balci en Jean-Claude Van Rijckeghemdoen hun best om het allemaal mooi in beeld te brengen. Wanneer Rik (Jurgen Delnaet) en Berten (Johny Voners) mogen beschikken, zitten ze nog even op plastic wachtkamerstoelen te keuvelen over wat ze gaan missen aan de plek die ze hopelijk definitief achter zich laten. Tegen de muur achter hen hangt een poster met daarop een diepblauwe zee, een ligstoel en een hagelwit strand. Even lijkt het alsof hun vakantie werkelijk voorbij is, alsof ze het hotel van hun dromen moeten verlaten en terug moeten naar dat schoorvoetende leven van alledag. Wat in zekere zin ook zo is. Want wat of wie wacht er op hen, daar achter die beveiligde deuren? Is er nog plaats voor hen en hun nieuwe droom in de buitenwereld? ‘De binnentuin’, mompelt Berten, en hij houdt de kamerplant die hij al die jaren in zijn cel opkweekte stevig vast.
‘Of da je da kunt roken’, is het eerste wat Halil (Sahin Avci) vraagt wanneer hij zich naast Berten en diens plant op de achterbank van de kleinste minibus ooit gebouwd wringt. ‘Pas op, hé’, mompelt Rik dreigend. Meer dan op een dijk van een scenario drijft Amigo’s op de snelheid van de dialogen en op oerdegelijk acteerwerk. Het hoofd van Jurgen Delnaet straalt de juiste dosis gekweldheid uit om zowel vaderlijk als – soms op het agressieve af – autoritair te zijn. Sahin Avci is de geinige kruimeldief die vindt dat alle middelen gepermitteerd zijn om de wereld net iets rechtvaardiger te maken en die in één vlotte beweging ook als uithangbord voor het maatschappelijke engagement van de serie kan dienen . Want kijk, met zo’n Turk in de reeks kun je de bange, blanke en treiterende Vlaming heerlijk in zijn hemd zetten. Verder is Amigo’s vooral een reeks van het gulden gemiddelde. Te goed om je aan te ergeren, niet goed genoeg om te verbazen.
***, Telenet Play More
DOOR TINE HENS
MEER DAN OP EEN DIJK VAN EEN SCENARIO DRIJFT AMIGO’S OP DE SNELHEID VAN DE DIALOGEN EN OP OERDEGELIJK ACTEERWERK.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
