Het jaar ligt er nog braak bij, maar de eerste dijk van een plaat is al opgeworpen: Viet Cong, een snijdende drietrapsraket waarmee de gelijknamige band zich definitief onttrekt aan de zwaartekracht van Calgary, Alberta – ook bekend als Cowtown. ‘Voor homo uitgescholden worden, je went eraan.’
Postpunk, mathrock en artpop: met die withete legering gaf Viet Cong vorig jaar al de demoverzameling Cassette vorm. Een hoopgevende doorstart was het voor zanger-bassist Matt Flegel en drummer Mike Wallace. Ooit waren ze lid van noiseband Women, tot zanger Christopher Reimer drie jaar geleden plots aan een hartfalen overleed. Samen met gitaristen Scott Munro (uit de groep rond Chad VanGaalen) en Daniel Christiansen beitelden ze aan een eigen geluid, dat op het titelloze debuut een spannende, verbeten visie laat horen.
In welk opzicht is de muziek van Viet Cong een product van jullie omgeving?
SCOTT MUNRO: Omwille van de kou brengen Canadezen noodgedwongen veel tijd binnenshuis door, ondergedoken in de kelder. Zo hebben Matt en ik die eerste songs voor Cassette geschreven.
MATT FLEGEL: Tijdens de winter is het goed om iets omhanden te hebben, om je gedachten af te leiden van the shittiness of things. Op muzikaal gebied is Calgary niet bepaald de opwindendste stad. Chad VanGaalen doet het goed, maar de meeste andere bands toeren alleen langs het Canadese clubcircuit. Of ze verhuizen. Zelf wist ik dat ik de héle wereld wou afreizen.
MUNRO: De eerste stap om vanuit Calgary te beginnen toeren, is de moeilijkste: de dichtstbijzijnde stad, Edmonton, ligt meteen driehonderd kilometer verder.
FLEGEL: En dat is een shithole.
MUNRO: Juist. Voor een aangename stad moet je al meer dan een dag rijden. Vancouver is bijvoorbeeld oké. Maar de beste en grootste scenes moet je toch aan de oostkust zoeken. Niet tijdens de winter weliswaar, dan blijf je echt beter thuis. Dus ja: Calgary ligt al bij al vrij geïsoleerd, en dat maakt het muzikale leven er zo klein en incestueus. Iedereen speelt bij iedereen.
Calgary is Cowtown, Canada’s rodeohoofdstad. Het moet een eer zijn.
FLEGEL: Ja, elk jaar staat alles tien dagen in het teken van cowboy en indiaan spelen, tijdens de Stampede. De rest van het jaar is Calgary het financiële hart van Alberta, een provincie die floreert dankzij de oliewinning. Gevolg: een massa inwijkelingen. Je kunt er tegenwoordig zelfs Indonesisch eten. Maar het blijft bovenal een stad van rijke, jonge rednecks die in gigantische pick-ups rijden en iedereen voor homo uitschelden. (schouderophalend) Je went eraan.
MUNRO: Wat niet van hun favoriete muziek gezegd kan worden. Moderne country is zonder twijfel de laagst mogelijke muziekvorm uit de geschiedenis.
Is Viet Cong ontstaan uit de schok die het overlijden van Christopher Reimer heeft teweeggebracht?
MUNRO: Hm, Matt en ik hadden onderling al afgesproken dat we ooit eens wat dingen in elkaar zouden zetten. Toen Chris stierf, hebben we ons voornemen alleen sneller in de praktijk omgezet.
FLEGEL: Door de plotse dood van iemand die je na aan het hart ligt ga je diep nadenken. We hebben de koe bij de hoorns gevat, in het besef dat we maar beter zo veel mogelijk verwezenlijkt kunnen hebben vooraleer ónze dag komt.
Ik heb hier voor de aardigheid wat vinylplaten bij: 154 van Wire en Deceit van This Heat. Hoekige, onvoorspelbare postpunk van de vroege jaren tachtig ligt bij jullie hoorbaar in de bovenste lade.
MUNRO:(veert recht) Holy shit, Deceit! Is dat een originele persing? Waar heb je die gekocht? Wanneer? Vertel me alles, you bastard! (lacht) Ik heb alleen de reissue en die klinkt lang niet zo goed. Ah man, dit is gewoon mijn favoriete plaat aller tijden. Niemand heeft ooit iets coolers gedaan.
Die pikdonkere doemsfeer hebben jullie alleszins gemeen. Al gaat dat in de teksten zo ver dat je ze in feite niet meer serieus kunt nemen.
FLEGEL: O, maar dat is ook niet de bedoeling. Woordgroepen als ‘accidental taxidermy’ of ‘competent stupidity’ zijn toch hilarisch? Dat er zo’n apocalyptische vibe over de teksten hangt, komt wellicht omdat ik elke dag naar Blade Runner keek toen ik ze moest schrijven. Móést, ja, want iemand moet het doen. Dus neen, een letterlijke weerslag van hoe ik in het leven sta, moet je er niet in zoeken. Mijn algemene standpunt is: als je er maar lang genoeg over nadenkt, is álles belachelijk. (lacht) En daar word ik niet bedrukt van, maar net vrolijk.
Op de hoes van Cassette staat een korrelige foto van boksershanden waarvan de tape na een gevecht wordt losgeknipt. Wat heeft dat met jullie muziek te maken?
FLEGEL: Ik had die foto al tijden op mijn koelkast hangen. Ik vond het gewoon een mooi, geladen beeld. Je voelt meteen hoe de rust neerdaalt. Hoe iemand op adem komt. Ik had in die tijd ook voortdurend cystes op mijn handen omwille van het werk dat ik deed. Daarom ben ik zo benieuwd naar wat het nieuwe jaar in petto heeft: omdat we zoveel zullen toeren, zit een baantje er niet meer in. Ik zou dus wel eens willen weten of we van Viet Cong kunnen leven. Misschien moeten we gewoon slim zijn wat onze merchandise betreft.
MUNRO: Een Viet Cong-pogobal lijkt me wel wat. Of sokken.
FLEGEL: Haha, de Kiss-strategie. Ik ben verheugd met deze plaat: eindelijk hebben we iets in handen dat we kunnen tónen, dat ons op zijn minst een professionele allure geeft. Het Mexican Summer-label heeft Cassette inmiddels op vinyl uitgebracht, maar oorspronkelijk waren het dus cassettes die we zelf hadden gekopieerd. Alleen moet daar iets zijn misgelopen, want blijkbaar hebben we twee op de vijf exemplaren leeg verkocht. Nog een geluk dat het er maar een paar honderd waren: zo hoeven we nergens te vrezen dat een woedende menigte ons busje bestormt. (lacht)
VIET CONG
Op 20/1 uit bij Jagjaguwar. Viet Cong speelt op 17/2 in De Kreun (Kortrijk) en op 18/2 in de Botanique (Brussel).
DOOR KURT BLONDEEL
Matt Flegel ‘WE KUNNEN MAAR BETER ZO VEEL MOGELIJK VERWEZENLIJKT HEBBEN VOORALEER ÓNZE DAG KOMT.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
