Wies De Graeve: Ongeveer een maand geleden is mijn broer overleden. Vrienden hebben me toen dit boekje van de Nigeriaanse schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie gegeven. Ze schreef het naar aanleiding van de dood van haar vader. Het zijn een soort notities over haar rouwproces. Hoewel ze rouw tot zijn essentie herleidt, weet ze de enorme waaier aan gevoelens die ermee gepaard gaat onwaarschijnlijk goed te verwoorden. Zo beschrijft ze hoe je letterlijk een bittere smaak in je mond krijgt door de enorme impact van je verlies.
Zou je mensen aanraden om het cadeau te doen aan iemand die rouwt?
De Graeve: Zeker. Op zo’n moment weten veel mensen dan niet goed wat ze moeten zeggen. Ook daar gaat dit boekje over. Nooit is de onmacht van woorden groter dan in een tijd van rouw. Dat geldt niet alleen voor de omgeving van degene die rouwt. Ook als je zelf iemand hebt verloren die heel dicht bij je stond, schiet de taal vaak tekort. Dat komt doordat het pas echt wordt als je het eenmaal hebt neergeschreven of tegen iemand hebt gezegd. Dus zoek je naar de juiste woorden terwijl je ze niet echt wilt vinden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
