‘I Want to Hold Your Hand’, ‘With a Little Help From My Friends’, ‘Strawberry Fields Forever’: geen kat die de wijsjes niet spontaan begint te neuriën bij het horen van de titels. Een musical vol Beatlesklassiekers lijkt dan ook een geheide hit, maar voor Julie ‘Frida’ Taymor werd ‘Across the Universe’ alweer een zware bevalling. ‘Ze wilden mijn kind afpakken!’

Julie Taymor en Hollywood, het is een beetje zoals Yves Leterme en Joëlle Milquet: niet bepaald een match made in heaven. Hoewel ze in de jaren 90 veelvuldig gelauwerd werd voor haar regie van opera’s als Stravinsky’s Oedipus Rex en Mozarts Die Zauberflöte, en ook haar quasi-experimentele musicalbewerking van Disneyfavoriet The Lion King nog steeds volle zalen trekt, kreeg ze in de filmwereld al snel de naam van lastige klant. Tijdens de opnames van haar somptueuze Shake- speareverfilming Titus dreigde hoofdacteur Anthony Hopkins meermaals de set te verlaten omdat hij Taymors ideëen compleet van de pot gerukt vond. Nadien barstte ook nog eens een helse strijd los met de producenten, toen bleek dat deze de schaar wilden zetten in haar hypergewelddadige filmdebuut.

De productie van Taymors tweede prent, de Frida Kahlo- biopic Frida, verliep al evenmin vlekkeloos, met als absoluut dieptepunt: een legendarische schreeuwmatch met studiobaas Harvey Weinstein in de lobby van een New Yorkse cinema, voor het oog van talrijke ontredderde bioscoopgangers.

Joe Roth, hoofd van Revolution Studio, leek dan ook de goden te tarten toen hij een beroep deed op Taymor om een musical vol Beatlessongs te regisseren. Doch aanvankelijk liep alles op wieltjes. De cineaste selecteerde 33 meesterwerkjes uit de Fab Fourcataloog. Samen met Britse scenariolegendes Dick Clement en Ian Le Fresnais – van de tv-klassieker Porridge en de working class-musical The Commitments – sleutelde ze aan het script: een in het New York van de jaren 60 gesitueerd verhaaltje over de liefdesperikelen van een Engelse arbeidersjongen en een Amerikaanse meid uit de hogere klasse. En haar levenspartner, Oscarwinnaar Elliot Goldenthal, herwerkte de als heilig beschouwde songs van het Liverpoolse viertal met het grootste respect.

Twist & shout

Het was pas op de set dat het vertrouwen in Taymors ongewone visie barsten begon te vertonen. Hoofdactrice Evan Rachel Wood, bekend uit het tienerdrama Thirteen en de huidige mevrouw Marilyn Manson, barstte bijna in tranen uit toen ze hoorde dat ze haar nummers live voor de camera moest brengen. ‘Natuurlijk moest Evan eventjes slikken’, verdedigt Taymor haar eerder buitenissige stijlkeuze. ‘Maar de scène waarin ze If I Fell zingt, stond er wel in één take op. En het resultaat is adembenemend.’ Een andere kopzorg voor de producenten: er werden steeds meer gesproken dialogen geschrapt. ‘We hebben het over een verdomde musical!’, briest Taymor. ‘Niemand heeft behoefte aan de zoveelste lamlendige Chicago of Dreamgirls. Mijn personages doen hun mond open en zingen over hun dromen en angsten. Als ik mensen wil zien praten, ga ik wel naar een drama kijken.’

Tijdens de postproductie barstte de hel helemaal los. De reacties op Taymors eerste, 160 minuten durende cut waren allesbehalve enthousiast. Studiobaas Roth verzocht haar beleefd om een nieuwe montage, waarop de cineaste met veel tegenzin een 20 minuten kortere versie afleverde. Toen ook deze desastreuze scores behaalde bij het testpubliek, besloot Roth zelf de montagecel in te duiken. Tot verbijstering en woede van Taymor, die prompt dreigde haar naam van de titelrol te laten verwijderen. ‘Ze probeerden mijn kind af te pakken en ik pikte dat niet. De hele cast en crew is tevreden over mijn versie van de film. Ik laat die ene nitwit mijn werk niet verknoeien!’

Yoko Bono

In een poging om de negatieve geruchtenstroom rond de film in te dijken, besloot nitwit Roth dan toch maar Taymors tweede cut uit te brengen. Maar op laaiend enthousiaste reacties – zoals bij het gelijkaardige geval The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford – werd de film niet onthaald. Sommigen bewierookten

Taymors gedurfde visuele extravaganza vol duizelingwekkende setdesigns, caleidoscopische CGI-effecten en overrompelende choreografieën. Anderen hekelden het ronduit erbarmelijke verhaaltje en de toch ietwat lange speelduur.

Laat dat u echter niet afschrikken als u van The Beatles houdt, want zij zijn andermaal de grote winnaars. Of het nu gaat om hoofdacteur Jim Sturgess’ ingetogen versie van Girl, de opzwepende interpretatie van Helter Skelter door een Janis Joplinachtig personage of Joe Cockers spetterende cover van Come Together: de Fab Foursongs schitteren als vanouds. Enige valse noot: Bono’s versie van I Am the Walrus. Yoko Bono, zullen we hem dan maar noemen.

Door Steven Tuffin

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content