Free Again: The 1970 Sessions
Indiepop
Big Beat / Ace
WAT?
Volgende maand zal het precies twee jaar geleden zijn dat Alex Chilton het tijdelijke voor het eeuwige ruilde en zijn ‘Big Star’ voorgoed verhuisde naar het sterrenfirmament aan de overkant. En hoe kan ’s mans dood gepaster worden herdacht dan met een heruitgave van zijn vroegste solowerk? De man wiens allereerste studio-opname gelijk een hit werd – hij zong The Letter eigenlijk maar in als vervanger van Ronnie Jordan – voelde zich in 1969 muzikaal beknot door man-achter-de-schermen Dan Penn, maar wilde zich ook privé ontketenen. Hij trok naar de Ardent Studios in Memphis om er in het geniep zijn eerste zelfgeschreven songs op te nemen.
Fragmenten uit die opnames verschenen eerder op Lost Decade en 1970, maar nu pas zien zijn geheime 1970 Sessions voor het eerst integraal het licht. Openingstrack Free Again mag alvast als een heuse intentieverklaring worden gezien. ‘Well I’m free again to do what I want again,’ klinkt het, ‘free again to sing my songs again.’ Maar ook zijn privébesognes worden in deze openhartige sessies niet geschuwd: ‘Well I had me a girl but she couldn’t understand / Me and my ways or my need to be a man / Left her today, took my life in my hands / Well I’m free again.’
GEPREZEN OF VERGUISD?
Rolling Stone noemde Chiltons eerste schrijfsels in een recensie van Big Stars #1 Record al ‘exceptionally good’. En inderdaad: op een ordinaire blues shuffle als I Can Dig It na, zijn lome countrysongs als Come On Honey en het aan Steve Miller Band verwante I Wish I Could Meet Elvis een beloftevolle voorafspiegeling van de door Beatles en Byrds beademde powerpop die hij later met Big Star zou maken.
EN VANDAAG?
Free Again: The 1970 Sessions wordt op de back cover aangeprezen als ’the missing link between The Box Tops and Big Star’ en zo is het maar net. Zelfs het immer kritische Pitchfork noemt Free Again een ‘fascinating coming-of-age story’.
CUI BONE?
R.E.M. heeft zijn uitstaande schuld bij Alex Chilton en Big Star nooit onder stoelen of banken gestoken – groepen als The Replacements en The Posies evenmin – en het is moeilijk om in songs als All We Ever Got From Them Was Pain géén voorbode van Elliott Smith te horen.
VINCENT BYLOO
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
