Aleksandr Skorobogatov

© JIMMY KETS / GF

1 Waarom een wasbeer?

Aleksandr Skorobogatov: Weet ik in feite ook niet. Zo werken mijn hersenen. Ik plan nooit iets wanneer ik begin te schrijven. Ik kijk wat er komt en sta vaak zelf versteld. De eerste zin bepaalt in feite alles, net zoals bij Tolstoj. Ik had geen keuze, maar als ik erover nadenk, heeft het misschien iets met de kwetsbaarheid van de wasbeer te maken. Het is een ontzettend grappig dier dat heel sterk op een mens lijkt. Ik had in theorie ook een muis kunnen kiezen – nog kwetsbaarder – maar muizen zijn in feite ongedierte dat ziektes verspreidt, en dat wilde ik niet.

2 Die wasbeer is dus een metafoor?

Skorobogatov: Sinds Poesjkin, Gogol en Lermontov is de kleine man die onophoudelijk klappen krijgt het meest geliefde personage in de Russische literatuur. Het heeft een tijdje geduurd voor ik besefte dat De wasbeer daarover ging. Dat dier was trouwens een oude bekende voor mij. Na de moord op mijn zoon in 2003 ben ik obsessief beginnen te schrijven. In een paar maanden zette ik Portret van een onbekend meisje op papier. Maar veel mislukte omdat ik me per se wilde bewijzen en de tekst niet vanuit mezelf kwam. Heel vaak gruwde ik ook van mijn eigen gedachten. Zo begon ik een verhaal over een wasbeer die een kepie vond die vastgenageld zat aan het hoofd van een conducteur. Er zwaar over, dacht ik, dus legde ik het verhaal weg. Nadien heb ik het weer opgepikt en dat werd het begin van de roman.

3 Zou een Rus dit boek anders lezen dan een Vlaming?

Skorobogatov: Ik schrijf in het Russisch. Daarom zijn mijn eerste proeflezers ook altijd Russen. Ik had dit manuscript naar een oude vriend van me gestuurd, iemand uit de tijd dat ik in Moskou woonde en die ondertussen naar Spanje was verhuisd. Een week later belde hij me op en zei: ‘Jij hebt een roman over mij geschreven.’ Nadien stuurde ik het naar een andere vriend, die bij Apple in Californië werkt. Heel lang hoorde ik niets, maandenlang, tot ik hem zelf contacteerde. ‘Ik lees het heel traag, ‘ zei hij, ‘omdat ik het wil sparen, want je hebt een roman over mij geschreven.’ Ik was daar heel blij mee, want het lijkt erop dat ik voor het eerst iets geschreven heb wat voor ieder van ons herkenbaar is. We zijn immers allemaal kwetsbaar, en we moeten allemaal klappen incasseren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content