AFSPRAAK IN RIO

‘Ik hem et achter z’n gat proberen doen’, aldus Elle De Leeuw, die in het appartement dat ze met zwemreus Pieter Timmers deelt een verrassingsfeestje voor ‘de Pieter’ in elkaar bokste. Terwijl hij zijn broze lichaam afbeulde op training, smeerde zij aan honderd per uur broodjes met jonge gouda, boursin en filet americain. Ook zij beschikte duidelijk over atletisch vermogen, onontdekt en niet altijd gewaardeerd – als broodjes smeren een olympische discipline zou worden, dan stond zij en niet hij vanaf nu in de schijnwerpers. ‘Ik zie ne lange mens op ne vélo’, werd van aan het raam geroepen en het verzamelde gezelschap drong samen in een hoekje om Pieter te verrassen. Om maar te zeggen: zelfs honderd dagen voor de Spelen doen atleten nog hun best om een normaal leven te leiden.

Maar veel tijd voor afleiding is er natuurlijk niet meer, zo met de hete adem van die Spelen in je nek. Pieter vloog met Elle naar Tenerife om er zijn dagen in en naast het zwembad door te brengen, iets waarvan Elle grif toegaf dat het mooier klonk dan het was. Om te weten hoe gruwzaam het leven naast de atleet soms is, heb je aan Elle de perfecte spreekbuis. Atleten tellen misschien af tot aan de Spelen, Elle kijkt uit naar de dag dat die voorbij zijn en zij aan een leven met haar verloofde kan beginnen. ‘Nu beslist iedereen altijd voor ons.’

Nog honderd dagen scheiden de atleten van Team België tot aan de openingsceremonie in Rio. De klok tikt en dat verklaart misschien het hitsige tempo van de montage. Dat stoort en maakt het verschil tussen een docuserie en een promofilmpje van het BOIC bij momenten bijzonder klein. Terwijl de eerste reeks van Afspraak in Rio rustig rond de sportmensen cirkelde, gaat het nu zelden dieper dan strikt noodzakelijk. Als het interessant dreigt te worden, springt men alweer over naar de volgende grote horde in het leven van een andere atleet. De Belgisch-Togolese bokser Dodji Ayigah heeft genoeg bijzonders te vertellen om een hele aflevering van Afspraak in Rio te vullen. ‘Doorzetten’ is de les die zijn alleenstaande moeder hem heeft meegegeven, een les, zo vertelt ze aan de ontbijttafel in hun sociaal appartement in Deurne-Noord, die uit haar eigen leven gegrepen is. ‘Er waren maanden dat ik niet geld genoeg had.’

‘Ik ga nog even naar het kotje’, zegt Dodji, waarop de camera hem als een trouwe hond volgt naar een materiaalkot op de benedenverdieping, waar zijn gewichten staan. Tussen de bakken bier en het winkelkarretje met alle verzamelde spullen van de bewonersgroep. Willen winnen is keihard, zeker voor een bokser die ook nog eens op gewicht moet blijven. Met zijn kleren aan hijst Dodji zich in een plastic pak en bokst hij een uur lang de ziel uit zijn lijf. Het zweet gutst van zijn gezicht. ‘Dit is het hatelijkste aan de bokssport’, zegt hij en met een brede glimlach ritst hij zijn pak open. Verbetenheid. Afzien. Lijden. Het is iets waar een mens graag naar mag kijken, zelfs al is het wat flauw en voorspelbaar in beeld gebracht.

**, 2/5, 20.40, één

DOOR TINE HENS

VERBETENHEID. AFZIEN. LIJDEN. EEN MENS MAG ER GRAAG NAAR KIJKEN, ZELFS AL IS HET WAT FLAUW IN BEELD GEBRACHT.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content