Muzikant, acteur, discobar jockey, komiek, entertainer, presentator en – dare we say – artistieke duizendpoot Adriaan Van den Hoof (36) is vanaf zondag 5/10 (22.50 – 2BE) gastheer van het wervelende laatavondprogramma ‘De Andy Show’.
Stel dat ze een tekenfilm zouden maken over mij. Dan kan ik er wel mee leven als ik er zo zou uitzien. Een beetje een Oost-Europese gangsterlook, met dat stoppelbaardje en die norse trek. Alsof ik in een cartoonversie van TheSopranos meespeel. Eigenlijk iets wat ik heel graag eens zou doen: de slechterik spelen. Waarom? Gewoon, omdat slechteriken toch de meest fascinerende mensen zijn dieer bestaan. Ik vind het een heel vertekend zelfbeeld. Er is wel die opgetrokken wenkbrauw die nogal typerend is voor mij, maar voor de rest herken ik me er helemaal niet in. Ik kan mezelf niet tekenen. Aan Sint-Lucas hebben ze me dit soort opdrachten ook vaak voorgeschoteld, en ze mislukten keer op keer. Nu, mensen die zichzelf te goed kunnen tekenen: dat heeft toch ook iets verontrustends. Tenzij je Sam Dillemans heet, natuurlijk. Zijn zelfportretten – fantastische schilderijen trouwens – hebben niks meer met waarheidsgetrouwheid te maken, maar gaan over de angst die hij heeft over hoe hij eruitziet. Geëxplodeerde versies van hemzelf. Misschien daarom ook dat ik mezelf niet graag teken: omdat ik schrik heb dat het resultaat wel eens te griezelig zou kunnen zijn.
Ik voel mij nooit hetzelfde – misschien daarom dat ik zelfs in foto’s mezelf vaak niet herken. Sinds Weerwolven, een documentaire waarvoor Dimitri Van Zeebroeck me drie maanden ’s nachts volgde, begin ik langzaam zelf te begrijpen hoe dat komt. Mijn persoonlijkheid heeft verschillende kanten. Aan de ene kant is er de neurotische Adriaan, aan de andere kant de vrolijke Adriaan, en dan is er nog een heleboel miserie die daartussen ligt.
Ik heb lang getwijfeld of ik de achtergrond zwart zou maken. Het heeft wel iets, vind ik, dat contrast tussen het cartooneske en het gevaarlijke. Er zit ook wel een zekere symboliek in, ja, in die duisternis. Nu ik twee kinderen heb is het iets minder geworden, maar veel van wat ik doe, speelt zich ’s nachts af – De Andy Show is ook niet voor niets een latenightshow. Maar voor mij slaat die donkere kant meer op de rust die ik opzoek als ik uit de spotlights treed. De donkerte die je nodig hebt om terugtot jezelf te komen.
Zelfreflectie: het blijft een van de grootste angsten voor wie op een podium staat. Als je je gaat afvragen hoe het zou zijn om jezelf bezig te zien, blokkeer je totaal. Neem nu Discobar Galaxie. Als ik me op dat podium zou afvragen wat ik in godsnaam aan het doen ben, was ik er allang mee gestopt.
Geert Zagers
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier