Ademloos

Zeg het niet tegen Nic Balthazar, maar Daniel Lambo is Vlaanderens meest geëngageerde filmmaker. Sinds hij met zijn eerste langspeelfilm Miss Homeless op de proppen kwam, een docufictie over overleven in de marge, behandelde Lambo ook nog de Iraanse Groene Revolutie in de documentaire Dry Branches of Iran en ontleedde hij in speelfilms als Traumland en De figurant de vooroordelen waarmee zwarten in België kampen. Ook in Ademloos steekt Lambo zijn engagement niet weg. In deze docu wordt het zelfs persoonlijk: hij wil achterhalen waarom zijn vader, een gewezen arbeider en vakbondsman bij asbestproducent Eternit, zijn bloedeigen zoon in die giftige bouwmaterialenfabriek in Kapelle-op-den-Bos liet werken. Omdat zijn pa aan de gevolgen van het toxische goedje stierf, moet Lambo zelf op zoek naar antwoorden. Hiervoor duikt hij in zijn persoonlijke beeldarchief en praat hij met nabestaanden, activisten en een Indische advocaat die hem langs het verwoestende spoor gidst dat Eternit in India trok. Hoewel Lambo zo verrassende verhalen weet op te rakelen – er kruist zelfs een bedrijfsspion zijn pad – en af en toe zelfs een pakkend beeld van maagdelijk witte bergtoppen of van vervuilde plekken in India schiet, manoeuvreert hij Ademloos toch naar het terrein van een generieke reportage waarin hij als reporter, participant en voice-oververteller naar voren treedt om deze donkere bladzijde uit de Belgische bedrijfsgeschiedenis op een uiteindelijk weinig persoonlijke manier te brengen.