Easy does it voor de popgroep van vandaag. Acht jaar na de gewonnen Rock Rallyfinale, en vier jaar na het denderende debuut Bring It On, presenteert Goose nu Synrise: een nieuwe plaat met een nieuw geluid op een nieuw label. Toch is het roer niet helemaal omgegooid: ‘We blijven egoïsten die naar het buitenland willen.’
Lang geleden dat Goose de gemoederen nog zo verhitte. Op de website van last. fm lopen de meningen over de donkere, Front 242-waardige single Words danig uiteen. Afwachten hoe de rest van de wereld reageert. Want ja: dát is zo’n beetje het speelveld geworden voor de als elektronica vermomde rock-‘n-roll van Goose. De bandnaam gaat over de tong tot in Groot-Brittannië, Japan, Australië en de States. Om dat op zijn minst zo te houden, verkasten de vier van het Skintlabel in Brighton naar het Berlijnse ! K7 Records. ‘ We zin stif content‘, zeggen Mickael Karkousse en Dave Martijn in Kortrijks koor.
Voor ‘Bring It On’ namen jullie vier jaar de tijd om alles goed te krijgen. Heeft dat debuut uiteindelijk gedaan wat het moest doen?
Mickael Karkousse: Méér zelfs, omdat we weinig verwachtingen koesterden, behalve shows scoren in het buitenland en de plaat ook buiten België uitbrengen. Verder hadden we er geen flauw idee van waarheen ze ons zou leiden. Eigenlijk is onze ambitie nog steeds dezelfde: dit zo lang mogelijk blijven doen. We fixeren ons niet op de charts of op onze populariteit. Wél op het maken van muziek die een reflectie vormt van wie wij vandaag zijn. Een egoïstische drijfveer, in feite.
Dave Martijn: We zijn alle vier controlefreaks: we schrijven, producen en mixen alles zelf. De hoes uit handen geven aan Storm ( Thorgerson, zie kader; nvdr.) was voor ons een stijloefening. Oké, we hebben het ontwerp in overleg met hem gekozen, maar zodra hij vertrokken was, mochten we ons nergens nog mee bemoeien. Op de fotoshoot waren we bijvoorbeeld niet welkom.
Karkousse: Hij had een beeld in zijn hoofd, en daarmee moesten we hem maar vertrouwen. Een van onze eerste ontmoetingen vond plaats in een restaurant dat vol hing met werk van hem. Hij begon dingen aan te wijzen: ‘Ofwel kun je iets doen als die roze pelikaan, heel goedkoop. Ofwel zoiets, maar dat is al iets duurder. En dat daar’ – en hij had het geloof ik over Ummagumma en The Division Bell van Pink Floyd – ‘is héél duur.’ ( Lacht) Ik denk wel dat ik mag zeggen dat hij ondertussen een vriend is geworden.
Het kan haast niet anders of ‘Synrise’ is in belangrijke mate een weerslag van jullie internationale podiumervaring.
Karkousse: Dat hebben we inderdaad ontdekt door te toeren: ‘Wow, er gebéúrt iets als wij samen spelen.’ ( Grinnikt) Die live-energie moest je dus zeker op Synrise kunnen horen. Anderzijds ondervonden we tijdens de opnames al snel dat we iets onafgewerkts in de nummers maskeerden door ze heel hard en uitbundig te laten klinken. We wisten toen dat we er onszelf geen plezier mee deden door iets te maken dat in het verlengde lag ván. Nummers als Hunt en Words bewijzen het sterkst dat we als groep geëvolueerd zijn, en elkaar daartoe de vrijheid hebben gegeven. Door Hunt zo zacht te zingen ga ik volledig in tegen al het geweld dat we vroeger hebben ontketend.
Geen idee of het een compliment is of een belediging, maar ik hoor veel minder AC/DC op deze plaat.
Karkousse: ( Snuift) Tja. AC/DC is voor ons een attitude: eenvoud maakt kracht. Echt waar, het maakt mij niets uit of jij dat als luisteraar nu hoort of niet. Als een song het niet verdraagt om volledig gestript te worden – de akoestische gitaarproef dus – is het geen goede song.
2007 was helemaal jullie jaar: vijfsterrenconcerten op Rock Werchter én Pukkelpop, uitzinnige taferelen in Japan. Maar Mickael, na het schitterende optreden in Kiewit zei jij, haast schouderophalend: ‘Ach ja, ’t was wel geestig.’ Went het dan zó snel om een uitgelaten massa om je vinger te winden?
Martijn: ( Lachend) Neen hoor. Maar soms hebben we gewoon niet door hoe enthousiast het publiek is. Omdat de belichting niet toelaat dat je die mensen ziet. Omdat ik te aandachtig met mijn synth bezig ben. Het is pas later, wanneer je bijvoorbeeld in de bus de beelden terugziet, dat je denkt: ‘ Oh fuck. ‘
Karkousse: Op het podium zit je toch een beetje in een bubbel. Je speelt er je muziek, hypergeconcentreerd om dat zo goed mogelijk te doen, terwijl mensen die staan te kijken, tja, alleen maar moeten staan kijken. ( Hilariteit) Optreden bezorgt je een high. Als het gedaan is, ga je in een klap van iets enorms naar niets. Dat moet je verwerken, hoor. Het zijn veeleer de kleinere opmerkingen achteraf die ons doen beseffen hoe een concert is geweest. Bij een grote massa weet je nooit helemaal zeker of ze uitbundig doen door ons, of dat wij alleen een excuus zijn om tegen de sterren op te feesten. De grootste shows zijn trouwens niet per definitie de beste. Vorige week zaten we op Sicilië. De motivatie om dat te doen: er eens gaan eten. ( Lacht) Maar blijkbaar waren de mensen daar al weken naar onze komst aan het uitkijken. De promotor had het keer op keer moeten bevestigen: ‘Jaja, het is wel degelijk Goose, en neen, ze komen niet gewoon deejayen.’ Er was misschien driehonderd man, maar zó door het dak dat die gingen… Goed, er zijn niet zo gek veel bands die de moeite doen om helemaal tot daar te reizen, maar toch. Over dat eten hebben we dus maar gezwegen – hoewel: volgens mij hadden ze het wel door, hoor. ( Lacht)
Er blijft een hardnekkig geurtje hangen rond bands die hun muziek aan reclamecampagnes verkopen. Denk je dat ‘Synrise’ ánders zou hebben geklonken als jullie vroeger níét met Coca-Cola, Heineken of Nike in zee waren gegaan?
Karkousse: Hoegenaamd niet. Synrise is veel minder direct en uptempo dan Bring It On. En daarom, kan ik me inbeelden, misschien wel minder interessant voor reclamemakers. Waar ik wél rotsvast in geloof, is dat onze muziek heel goed bij beeld past, en dus ook bij een goed gemaakte commercial of tv-serie. Maar muziek of tekst aanpassen opdat een song béter zou passen? Dat zijn we alleszins niet van plan.
Martijn: Reclame is voor muzikanten een nieuw medium geworden. Het grootste voordeel ervan is dat je er zoveel méér mensen mee bereikt. In de States heeft Mitsubishi Bring It On gebruikt, met als gevolg dat die song daar all over was. Uit de reacties op onze MySpacepagina bleek dat de meeste Amerikanen onze plaat hebben gekocht na het zien van die reclamespot. Je zou dus dom moeten zijn om het níét te doen.
SYNRISE
Nu uit bij ! K7 Records/PIAS.
DOOR KURT BLONDEEL
‘Terrible!’ ‘Delicious!’ ‘Dissapointing!’ ‘Amazing!’ Soms hebben we gewoon niet door hoe enthousiast het publiek is. Pas als je de beelden ziet, denk je: ‘Oh fuck!’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier