Het filmjaar 2011 kleurt vurig rood, met dank aan Hollywoods nieuwe supernova Jessica Chastain. Een gesprek met de Californische schone over The Tree of Life, The Debt, Take Shelter en andere wapenfeiten. ‘Binnen zes maanden ziet mijn leven er wellicht volledig anders uit.’
Je hebt actrices die gestaag aan hun carrière bouwen. Je hebt er die van de ene dag op de andere in de spotlights komen te staan. En dan heb je ook nog het particuliere geval Jessica Chastain: de afgelopen drie jaar blikte de roodharige actrice een indrukwekkende reeks films in met enkele van de allergrootste namen uit de business. Alleen belanden de meeste daarvan om diverse redenen nu pas in de zalen, alsof Dame Fortuna zich hoogstpersoonlijk met Chastains carrière bemoeit.
Dat de Californische actrice – née Jessica Howard – al in 2008 haar film-debuut maakte met de titelrol in het independentdrama Jolene zal u wellicht zijn ontgaan. Voorlopig is haar claim to fame vooral gebaseerd op haar hoofdrol in Terrence Malicks spirituele familie-epos The Tree of Life, dat afgelopen mei wereldwijd in première ging.
Daarin speelt Chastain de loyale echtgenote van Mr. O’Brien (Brad Pitt), een huisvader die in het Amerika van de jaren vijftig met strenge hand regeert over zijn drie, opgroeiende zonen. ‘Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat werken met Malick mijn leven heeft veranderd’, zegt Chastain, terugblikkend op de lange, slopende opnames van The Tree of Life, die al dateren van 2008.
Niet alleen was ze onder de indruk van Malicks reputatie als de enigmatische en mediaschuwe maker van lyrische klassiekers als Badlands en Days of Heaven, Chastain had ook geen flauw benul wat haar te wachten stond toen ze voor het eerst met Malick ging praten nadat Al Pacino haar aan hem had getipt.
‘Op basis van de mythe rond Malicks persoon verwachtte ik een wereldvreemde, introverte grijsaard in niks dan zwarte kleren’, lacht ze. ‘Maar Terry bleek een heel normale, eenvoudige man met een grote belangstelling voor zijn acteurs. En hij droeg een jeans en een felgekleurd T-shirt.’
Wat nog meer indruk maakte dan ’s mans garderobe was de wijsheid en eruditie van Malick – niet toevallig een filosoof en kunsthistoricus met een Harvarddiploma op zak. ‘Hij is mijn Tolstoj. Hij is zo welopgevoed en belezen. Terrence weet alles van muziek, theater en literatuur. Hij heeft Heidegger vertaald, studeerde plastische kunsten aan de Rhodes School en speelde in het footballteam van Harvard. Terry is de eerste persoon die ik ooit heb ontmoet die echt in alles goed is .’
Ook wanneer je polst naar Malicks arbeidsintensieve manier van werken – hij knutselde meer dan vier jaar aan The Tree of Life – barst Chastain spontaan los in een lofrede. ‘Ego kent hij niet’, stelt ze. ‘Zowel de cast als de crew werden voortdurend aangemoedigd om spontaan hun eigen ideeën te lanceren. Ik heb nooit zo instinctief geacteerd als met Malick.’
Zo zie je Chastain tijdens een echtelijke ruzie een peper in het gezicht van haar cohoofdrolspeler Brad Pitt duwen – kennelijk een van haar ingevingen van het moment. ‘Brad was verrast, maar speelde het spel mee. Hij is inventief en alert. Daaraan herken je ware acteurs. Het is alsof hij een karakteracteur is die gevangenzit in het lichaam van een leading man.’
Dat The Tree of Life in Cannes de Gouden Palm won – tot nader order ’s werelds meest prestigieuze filmprijs – was voor Chastain alvast een entree door de grote poort. Bovendien gooide ze aan de Côte d’Azur nog meer hoge ogen. Meer bepaald met Take Shelter, een broeierig doemdrama van independentfilmer Jeff Nichols, waarin Chastain lijdzaam moet toezien hoe haar echtgenoot (Michael Shannon) wegkwijnt door allerlei apocalyptische visioenen.
‘In het echte leven ben ik nochtans geen doemdenker’, verzekert ze. ‘Hoewel ik altijd al een driftig, artistiek temperament heb gehad, sta ik optimistisch in het leven. Dat betekent niet dat ik blind ben voor de gevaren en problemen van onze tijd. Ik probeer zuinig en milieuvriendelijk te leven. Plus: ik ben vegetariër. Maar zonder dat ik anderen daarom de les wil spellen.’
Sociaal bewust of niet, voor een portie glamour haalt Chastain haar met sproeten bespikkelde neus niet op, ook al volgde ze als tiener klassiek ballet en genoot ze een theateropleiding aan de notoire Juilliard School in New York. ‘Ik was vijf toen ik voor het eerst met mijn grootmoeder naar het toneel ging’, herinnert ze zich. ‘Vanaf dan wist ik: ik wil actrice worden als ik groot ben. Beroemd zijn is daarentegen nooit mijn ambitie geweest. Integendeel: het schrikt me zelfs af.’
Toch beseft de voormalige protegee van Robin Williams – hij betaalde haar studiebeurs voor de Juilliard School – wat haar straks te wachten staat als na The Tree of Life en Take Shelter ook The Debt, The Help, Texas Killing Fields, Wilde Salome en TheWettest Country in the World in de zalen komen, de films die de afgelopen twee jaar haar agenda vulden.
‘Eindelijk zal mijn moeder zien wat ik de voorbije jaren in Los Angeles heb uitgevreten’, lacht Chastain, die door het jaar normaal in New York woont. ‘Het wachten was voor haar nog frustrerender dan voor mij. Ze had tegen al haar vriendinnen opgeschept dat ik meespeelde in films met Al Pacino, Brad Pitt, Helen Mirren en noem maar op. Alleen bleven die films maar uitgesteld worden. Op de duur dachten haar vriendinnen dat ze hen gewoon wat wijsmaakte.’
De redenen voor dat uitstel waren – zoals gezegd – heel divers. In het geval van The Tree of Life, dat twee jaar geleden al in Cannes werd verwacht, bleef de perfectionistische Malick maar schaven aan zijn ultieme cut. The Debt, de spionagethriller die vanaf volgende week in de zalen komt, vergaarde meer dan een jaar lang stof door de overname van producent Miramax.
‘Ik ben blij dat de films eindelijk uitkomen, maar tegelijk ben ik ook een beetje bang’, bekent Chastain, die als actrice de naam van haar moeder koos. ‘Binnen zes maanden ziet mijn leven er wellicht volledig anders uit. Zal ik worden aangeklampt op straat? Moet ik nu de rode lopers op? Door met bekende acteurs te werken, heb ik van dichtbij gezien hoe nerveus mensen worden wanneer ze met celebrity’s praten en hoe ze hen op een piëdestal plaatsen. Dat wil ik niet. Ik wil een gewoon leven. Ik wil dat de mensen met mij praten, niet met de filmactrice Jessica Chastain. Het onbekende schrikt me toch wel af, al weet ik dat ik altijd zal kunnen rekenen op de steun van mijn familie.’ For the record: Jessica heeft twee broers, twee zussen, een vader die brandweerman is en een moeder die veganistisch kookt.
Hoewel haar carrière dit jaar een vliegende vlucht heeft genomen, is Chastain op haar dertigste nu ook weer geen onbeschreven blad. Ze was hier en daar al te zien in een tv-serie, waaronder de allesbehalve obscure advocatenreeks Law and Order. En ze stond de voorbije jaren ook haar mannetje in het theater, waar ze in 2007 werd opgemerkt door de al evenmin onbekende Al Pacino.
Die castte haar meteen als het titelpersonage in zijn bewerking van Salomé, het schandaalstuk van Oscar Wilde dat Pacino al in 2003 had opgevoerd op Broadway, toen met Marisa Tomei als de – letterlijk – bloedgeile koningsdochter. ‘Natuurlijk voelde ik me vereerd’, bekent Chastain. ‘Ik bedoel: Pacino is the fucking Godfather. He made me an offer I couldn’t refuse.’
Ook toen Pacino haar vroeg om de rol te hernemen in zijn filmversie Wilde Salome – die twee weken geleden in première ging tijdens de Mostra van Venetië – hoefde Chastain geen twee keer na te denken. ‘Mijn hele leven had ik bijna niks anders dan theater gedaan. Iedereen zegt: het theater is groot, de camera is klein. Alleen begreep ik het verschil niet. Tot ik Al Pacino bezig zag. De repetities waren voor mij dan ook één lange acteerles. Ik denk niet dat ik nu dezelfde carrière zou hebben, mocht Pacino dat jaar niet mijn leraar en mentor zijn geweest.’
Terwijl in Venetië ook Texas Killing Fields in première ging – een detective-thriller die eind december verschijnt – is The Debt haar eerstvolgende afspraak met de Belgische bioscopen. Dat spionagedrama werd geregisseerd door John ‘ Shakespeare in Love‘ Madden en toont hoe Chastain als jonge Mossad-agente in het Oost-Berlijn van de jaren zestig een nazibeul moet zien te klissen.
‘Ook dat waren vermoeiende opnames,’ zegt ze, ‘maar niet zo uitputtend als de research die ik de maanden ervoor verrichtte. Ik heb heel wat boeken en artikels gelezen over de Holocaust. Over dokter Mengele en over de medische experimenten die de nazi’s tijdens de oorlog uitvoerden: nooit eerder was ik blootgesteld aan zoveel gruwelijke details. Maar ik voelde het als mijn plicht om zo veel mogelijk informatie in me op te nemen, uit respect voor mijn personage en wat de slachtoffers van de Holocaust hebben meegemaakt.’
Het moge duidelijk zijn: om een uitdaging meer of minder zit it-girl Chastain niet verlegen, en ondertussen laveert ze gracieus tussen mainstream en independent, genre- en auteurscinema. Bovendien heeft ze met John Hillcoats misdaadwestern The Wettest Country in the World en het nieuwe – vorig jaar al ingeblikte, maar voorlopig nog titelloze en in mysteriën gehulde – project van Terrence Malick nog meer toekomstige toppers in het verschiet. ‘Ik ben een zondagskind’, beseft ze. ‘Soms denk ik: dit kan niet waar zijn. Maar in dat geval heb ik op zijn minst zalig gedroomd.’
THE DEBT
Vanaf 28/9 in de bioscoop.
DOOR DAVE MESTDACH
‘Brad Pitt is een karakteracteur die gevangenzit in het lichaam van een leading man.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
