Ze heeft een ster op de Hollywood Walk of Fame en speelde mee in films van Martin Scorsese, Oliver Stone en Terry Gilliam. Maar voor een bitchy bijrol in Annie, de nieuwe filmversie van haar favoriete musical, voelt Cameron Diaz zich niet te beroemd. Of te beroerd. ‘De eerste keer dat ik moest zingen, liep ik huilend de set op.’

Ze heeft zalen doen vollopen en, zeker de jongste jaren, zalen doen leeglopen, maar weinig actrices houden het al zo lang vol op de A-list van Hollywood als Cameron Diaz. Haar debuutrol in de komische hit The Mask, waarin ze Jim Carrey tot allerlei smoelengymnastiek verleidde, dateert tenslotte al van 1994, waardoor je het voormalige Californische fotomodel, zeker naar de huidige onverbiddelijke normen, gerust een veterane mag noemen. Zij het een speelse, sexy en kokette.

Met haar 42 lentes is Diaz alvast oud genoeg om zich John Hustons verfilming van de musical Annie (1982), die in 1977 in première ging op Broadway, nog levendig te herinneren. Sterker nog: als kind was Diaz een onvoorwaardelijke fan van het roodharige weesmeisje, dat al in 1922 het levenslicht zag, toen als stripfiguur.

‘Ik zag de film indertijd samen met mijn oma’, aldus Diaz. ‘En daarna speelde ik ook mee in een schoolversie ervan. Zoals voor veel kinderen die opgroeiden in de jaren tachtig behoort Annie tot de soundtrack van mijn jeugd. Onverslijtbare hits als Tomorrow en It’s the Hard Knock Life kende ik uit het hoofd. En ik hoop dat dat straks ook geldt voor een nieuwe generatie.’

Van die musical heeft Sony Pictures, na de weinig memorabele Disney-adaptatie uit 1999, nu immers een nieuwe filmversie gemaakt, geregisseerd door Will Gluck (Easy A, 2010) en geproduceerd door onder meer Will Smith en rapper Jay-Z. Die blijft het originele verhaal in grote lijnen trouw, maar geeft het geheel voor het eerst een multicultureel tintje.

Zo is de nieuwbakken Annie geen rosse maar een Afro-Amerikaanse uk (Beasts of the Southern Wild-revelatie Quvenzhané Wallis), terwijl Jamie Foxx haar bemiddelde adoptiepa-tegen-wil-en-dank incarneert. Diaz neemt de rol van Miss Hannigan voor haar rekening, de egocentrische en niet meteen kindvriendelijke uitbaatster van het New Yorkse weeshuis waar Annie na haar geboorte werd gedropt in afwachting van een nieuwe, warme thuis.

‘Weet je wat het gekke is?’ vraagt Diaz retorisch. ‘Veel volwassenen vragen zich af waarom er meer Afro-Amerikaanse personages zijn in vergelijking met de originele film. Waarom is Annie deze keer zwart? Waarom is de rijkaard een Afro-Amerikaan? Elke journalist stelt me die vragen. Maar geen enkel kind – blank, zwart, latino of Aziatisch – heeft daar bij de testscreenings ook maar één opmerking over gemaakt. Kinderen zien gewoon een leuke film met leuke personages. Ze zien de wereld van nu, die stukken diverser en gekleurder is geworden sinds 1982. Dat bewijst dat enkel volwassenen problemen hebben met raciale kwesties, dat racisme per definitie een cultureel aangekweekt probleem is. Kijk naar wat er recent nog in Ferguson of New York is gebeurd. Racisme zit nog altijd in ons systeem en er is duidelijk nog heel wat werk aan de winkel.’

Vergis u niet: Annie is geen film die de ambitie heeft om politieke of sociale topics aan te snijden. Integendeel. Ook de nieuwe versie is puur escapistisch muzikaal vertier voor de hele familie. Als er straks al een debat van komt, dan zal dat – afgaande op de reacties op Twitter – vooral gaan over het feit dat er ook enkele nieuwe songs aan de klassieke musical, met muziek van Charles Strouse en teksten van Martin Charnin, werden toegevoegd. Door de Australische popzangeres Sia onder meer.

‘Leuke, hippe deuntjes om het geheel op te frissen en nog meer up-to-date te maken’, klinkt Diaz enthousiast. ‘Je reinste heiligschennis’, foeteren de diehardfans. ‘En ik die dacht dat enkel Star Trek fanatieke fans had. Zoals je Trekkies hebt, zijn er blijkbaar ook Fannies. Of hoe moet je ze noemen, want dat klinkt heel erg verkeerd. (lacht)‘

Wat er ook van zij: Diaz heeft lol beleefd aan haar muzikale intermezzo, ook al moest ze daarvoor een van haar grootste angsten overwinnen. ‘Je krijgt niet vaak de kans om een musical te doen. Maar er zijn twee dingen waar ik een heilige schrik van heb: hoogtes en zingen in publiek. Ik ben al uit vliegtuigen gesprongen en heb bergen beklommen om mijn angsten te leren bedwingen, maar de eerste keer dat ik moest zingen, liep ik huilend de set op. Iedereen gaf me een knuffel en was onvoorstelbaar lief voor me, gewoon omdat ik zo zielig was. De enige manier om je angsten te overwinnen is door ze met humor te relativeren.’

Dat laatste komt Diaz wellicht ook van pas wanneer ze haar recente carrièrekeuzes overschouwt. Of wanneer ze de recensies leest over de films waarin ze meespeelt. Zo scoorde ze de voorbije jaren wel aan de box office met flauwe seksfarces als Bad Teacher (2011) en Sex Tape (2014). Alleen was ze nauwelijks nog in een film met enige artistieke ambitie te zien. Of was The Counselor (2013), die royaal geflopte neonoir van Ridley Scott waarin een krolse, strippende Diaz oneigenlijk gebruikmaakte van de voorruit van een auto, toch ernstig bedoeld?

‘Men vraagt me soms: wil je niet liever meer artfilms doen?’ legt ze uit.’Maar één: ik hou ook van luchtiger werk – en lol kunnen trappen is onbetaalbaar. Twee: ik ben apetrots op het feit dat ik al met Martin Scorsese (Gangs of New York, 2002), Oliver Stone (Any Given Sunday, 1999), Danny Boyle (A Life Less Ordinary, 1997), Spike Jonze (Being John Malkovich, 1999) en tal van andere topregisseurs heb kunnen werken. En drie: ik ben nog maar pas de veertig voorbij en oudere rollen zijn doorgaans de beste, meest interessante rollen voor vrouwen. Ik beloof je: je bent nog niet van me af.’ Alsof iemand dat überhaupt zou willen, Cameron.

ANNIE

Vanaf 24/12 in de bioscoop.

DOOR DAVE MESTDACH

CAMERON DIAZ ‘ZOALS JE TREKKIES HEBT, HEB JE BLIJKBAAR OOK ‘FANNIES’. IK WIST NIET DAT DEZE MUSICAL ZO’N FANATIEKE AANHANG HEEFT.’