De vliegende reporter uit De ideale wereld haalde Vlaanderen voor de camera – vaak met hilarisch resultaat.
Word je ondertussen al vaak herkend als reporter van De ideale wereld?
LUC HAEKENS: Het wordt moeilijker, ja, om mensen beet te nemen. Nu al. Vooraf dachten we dat we vooral zouden scoren bij jongeren, maar ik word even vaak herkend door ouderen – onlangs nog door een vrouw van tachtig op café. Ik hou nochtans niet van programma’s waar reporters in beeld lopen. Elke documentairemaker wil tegenwoordig Louis Theroux zijn, maar al te vaak loop je in de weg. En dat wilde ik niet: je moet een meerwaarde bieden.
Die zit bij jou vooral in de manier waarop je kurkdroog dingen zegt. In de reportage over priesters en huwen zei een vrouw: ‘Een priester is met God getrouwd.’ Waarop jij droog repliceerde: ‘Daar kunt ge nu ook eens ni mee gaan wandelen of zo, hé.’
HAEKENS: Ja, als ik dat buiten beeld had gezegd, was dat heel raar geweest. Als reporter voor Man bijt hond deed ik dat ook al voortdurend, maar dat sneuvelde telkens in de montagekamer. Dat droge gevoel voor humor zit gewoon in mij. Onlangs heeft iemand aan mijn ouders gevraagd: ‘Doet hij dat werk wel graag?’ (lacht)
Schrik je soms van de reacties? Als mensen gratis parkeren een belangrijker mensenrecht vinden dan het verbod op slavernij en dwangarbeid bijvoorbeeld, of als een vrouw zegt: ‘Had Hitler nog maar geleefd’?
HAEKENS: Voor alle duidelijkheid: niets is in scène gezet. Het kan blasé klinken, maar na twintig jaar reporter te zijn geweest, schrik je daar niet meer van. Neem nu die reportage waarin we met de luchtblazer een storm gingen imiteren. Ik had op voorhand op de redactie gezegd: ‘We moeten ook eens bij iemand binnen gaan filmen.’ En iedereen maar lachen: ‘Haekens, zo stom zijn de mensen ook niet, hé.’ En kijk.
Voor de tv doen mensen alles?
HAEKENS: Pas op, ik oordeel niet over die mensen. Dat zijn geen dommeriken, maar het is wel eigen aan een bepaalde groep van Vlamingen. Als je op pad trekt met het idee dat je wat mensen gaat uitlachen, ben je een cynicus en ben je heel fout bezig. Waar we vooral mee moeten opletten, is dat we niet in herhaling vallen. Ik heb nu al een paar keer aangetoond dat ik de mensen kan laten zeggen wat ik ze als reporter wil laten zeggen, dat gaan we niet meer doen.
Liggen de ambities van De ideale wereld hoger dan de pure humor? Als jullie naar Zaventem trekken omdat er in de krant staat dat er chaos is op de luchthaven en er is niets te merken, is dat dan een onderhuidse kritiek op de sensatiezucht van kranten en journalisten?
HAEKENS: Absoluut. We proberen niet te moraliseren. Eén keer hebben we dat gedaan, in de ondertussen al legendarische Eva Pauwelsmonoloog van Otto-Jan Ham. Maar veel vaker proberen we op een subtiele manier dingen aan de kaak te stellen. In de Zaventem-reportage bijvoorbeeld, of als we het over vertrekpremies hebben. Of onlangs nog toen we tienermeisjes aanspraken en hen een foto van de kartonnen versie van One Direction probeerden aan te smeren. Daarmee tonen we aan wat voor een makkelijk slachtoffer die meisjes zijn voor gehaaide platenbazen en marketingboys. Dat is de toon van dit programma: wij proberen een beetje maatschappelijk relevant te zijn.
In het verleden heb je vooral serieuze dingen gedaan: Nonkel pater, De zaak Jo Lernout, een documentaire over het proces-Dutroux. Denk je dat je door nu ‘onnozel’ te doen je kansen om nog zulke zaken te maken niet verkleint?
HAEKENS: Dat is een reëel gevaar. Ik mag De ideale wereld in ieder geval niet té lang doen. Aan de andere kant denk ik dat als ik met mensen over iets serieus ga praten ze na vijf minuten al wel het onderscheid kunnen maken. Ik heb verschillende facetten. Rik Torfs heeft ook met een leren pakje in De slimste mens gezeten en hij is nu rector van Leuven. Ik ben bezig met iets serieus op lange termijn – maar ik mag geen bedrijfsgeheimen verklappen – en niemand heeft al geweigerd mee te werken door De ideale wereld.
Tot slot: stel dat je kinderen een GAS-boete krijgen, wat vind je een passende straf?
HAEKENS:(lacht) Ik heb het na die reportage thuis gevraagd en ik kreeg als reactie ‘Geen maand zonder Facebook, hé! No way!’ Maar misschien moet ik dat toch gewoon eens proberen, als experiment. Ik denk dat dat wel een voordeel is van nu de oudste te zijn: ik weet hoe afhankelijk tieners zijn van hun gsm en Facebook en ik weet hoe gek er gedaan wordt over One Direction en door wat ik thuis zie en meemaak weet ik wat er leeft bij de jongeren. Maar eigenlijk ben ik heel ouderwets. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit tv gekeken op tablet of computer.
Ik vind dat een belediging voor het medium.
HAEKENS: Voilà! Ik ben blij dat je het zegt. Monteurs zitten vaak een halfuur te knoeien aan één overgang, dat mag je niet op iPad bekijken.
DOOR GEERT VERHEYEN – FOTO KOEN KEPPENS
LUC HAEKENS ‘ONLANGS VROEG IEMAND AAN MIJN OUDERS: “DOET HIJ DAT WERK WEL GRAAG?”‘
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
