1. Bestaat je roman niet uit een verzameling persoonlijke fascinaties?
Peter Nijssen: Precies, een verzameling van alle passies die ik in de loop der jaren heb opgebouwd. Zo fascineert het centrale thema, de onvoltooidheid dus, me al sinds ik eind jaren tachtig mijn eindscriptie heb geschreven over E. du Perrons Schandaal in Holland. Die roman zou volgens het plan van de schrijver deel gaan uitmaken van een grote cyclus, De onzekeren, die slechts voor een heel klein deel voltooid is. Omdat Du Perron vroeg gestorven is, natuurlijk, op zijn veertigste al, maar het had ook te maken met zijn manier van werken, waardoor die cyclus niet te voltooien was. En misschien is het wel typisch voor alle kunst vanaf de romantiek. Wellicht is moderne kunst in principe onvoltooibaar, omdat ze de oude keurslijven van vorm en inhoud heeft losgelaten. Die totale vrijheid die tot een wereld op zich leidt, maakt dat het kunstwerk nooit af kan zijn.
2. Leven we vandaag niet in een onvoltooide coronatijd?
Nijssen: In de Nederlandse krant Trouw stond een tijd geleden een interview met een psychiater. ‘Wij weten nog niet wat het virus met ons gaat doen’, was de kop. Het idee dat we helemaal niet weten hoe we hier uit gaan komen, hoort inderdaad heel erg bij de thematiek van mijn boek. Net als Bernhard ben ik eraan begonnen toen de pandemie uitbrak. Mijn zoon zat echt in Australië, mijn vrouw verbleef echt bij haar moeder in het zuiden van het land en mijn dochter was ook echt naar haar vriend vertrokken.
3. En je ging ook echt met Veldert fietsen?
Nijssen: Nee, die is volkomen verzonnen. Veldert is geboren uit een andere fascinatie die ik al heel lang heb, de vraag wat er gebeurd zou zijn als ik op mijn zeventiende een andere keuze had gemaakt. Net als Veldert wilde ik me toen opgeven voor de school voor journalistiek. Er was echter zoveel belangstelling voor die opleiding dat de kans slechts dertig procent was dat ik werd uitgeloot en dus aan die studie mocht beginnen. Dus ging ik voor Nederlands, en werd ik geen journalist, maar redacteur bij een uitgeverij. Hoe zou mijn leven eruitgezien hebben als ik toch naar de school voor journalistiek was gegaan, vraag ik me wel eens af. Misschien een beetje zoals dat van Veldert. In ieder geval veel woester en romantischer dan het nu is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
