29 Gert Jochems

Fotograaf Gert Jochems presenteerde dit jaar een heel opmerkelijke, nietsontziende reeks. Voor S wilde hij weten wat zich achter al die potdichte rolluiken afspeelde: seks in la Flandre profonde. ‘Terwijl ik aan het werk was, heb ik dikwijls gedacht: hoe moet ik dit thuis uitleggen?’

We zitten in de Gentse Vooruit met het boek S op tafel. Daarin staan alle honderdvijftig foto’s die Jochems maakte voor zijn gelijknamige tentoonstelling in het Antwerpse FotoMuseum. Links en rechts van ons zitten andere mensen, soms met kinderen erbij. Omdat de foto’s bepaald expliciet zijn, draperen we ons zo goed en zo kwaad als we kunnen rond het boek. Jochems steekt meteen van wal met een verhaal, over een van de rauwste foto’s uit zijn serie.

GERT JOCHEMS: Op een avond begaf ik me naar een afspraak. Ik werd verwacht in een nagenoeg leeg café ergens in Vlaanderen. De cafébaas liet me binnen en vroeg me te wachten. Daarop liet hij zich een hele tijd niet meer zien. Daar zat ik dan, de deur op slot, ik kon er zelfs niet vandoor gaan. Uiteindelijk werd ik naar een achterafzaaltje geleid waar een man vastgebonden lag op een bed. Hij was op pijn beginnen te kicken nadat hij een moordpoging had overleefd. Zijn ex-vrouw had een moordenaar op hem afgestuurd, een piepjong kereltje uit Frankrijk. Die had hem neergeschoten, een kogel in de rug. Sindsdien kon de man op het bed zijn seksualiteit enkel nog via sm beleven.

Waarom heb je eigenlijk seks als onderwerp voor je fotoreeks gekozen?

JOCHEMS: Om verschillende redenen. Ik was nieuwsgierig naar wat er gaande was in huis nummer x aan steenweg y in Vlaanderen. Als seksualiteit in beeld wordt gebracht, is het meestal grootstedelijk. Het onderwerp is ook bijna altijd verbonden aan de rauwe kant van het nachtleven: de heroïnespuit is zelden veraf. Ik vond het interessant om seks in een gewone, alledaagse context te plaatsen. Maar echt getriggerd was ik vooral door mijn eerste ontmoeting.

Die anders verliep dan verwacht?

JOCHEMS: Ik had met een zekere Luc afgesproken aan hotel Nord in Antwerpen. Dat is een daghotel waar je voor een paar uur een kamer kunt huren – in Gent heb je ook zoiets, P’tit Amie, vlak bij het Sint-Pietersstation. Er kwam niemand opdagen. Wel liep er steeds een klein mannetje met een zak van de Lidl voorbij. Hij zag er doodgewoon uit, als iemand die je honderd keer per dag op straat treft. Na een tijd sprak ik hem aan en bleek hij inderdaad Luc te zijn. We gingen het hotel binnen en begaven ons naar een kamer. Plots rinkelde zijn telefoon en hij nam op:. ‘Met Jacques.’ Hij had zich versproken. Hoe iemand zich anders voordoet en met een geheim omgaat: dat intrigeert me.

Veel mensen kunnen nergens terecht met hun verlangens. Partners mogen niks weten, locaties zijn geheim, het wemelt van de taboes in je foto’s. Heb je inmiddels de verzamelde werken van Sigmund Freud gelezen?

JOCHEMS: Nee, toch niet. Ik heb het onderwerp nooit op een verklarende manier willen benaderen. Ik wilde ook geen boodschap overbrengen of een moreel standpunt innemen. Zelfs de seksualiteit op zich vond ik niet zo belangrijk. Het verhaal errond, dat interesseerde me wel. De mensen komen direct in beeld, maar toch is rond hen van alles aan de hand. Je ziet een verzameling kleine autootjes op de foto, een tapijtje op de vloer, afgedekte portretten van de kinderen. Op die manier wilde ik een rare wereld tonen die toch herkenbaar is. De kasten en kelders die je op de foto’s ziet, zijn heel gewoon, je hebt ze waarschijnlijk thuis ook. Door zulke elementen in het beeld te betrekken wilde ik die wereld van seks en sm dichterbij brengen.

Je kwam in slaapkamers bij mensen die heel intieme dingen deden. Leek het niet alsof je ook wilde meedoen?

JOCHEMS:(stellig) Nee, totaal niet. Je hebt inderdaad fotografen, zoals Nan Goldin of Larry Clark, die zelf deel uitmaken van hun foto’s. Dat is eigen aan hun stijl en het hoort ook bij hun visie. Bij mij is dat anders: ik sta er volledig buiten. Ik praatte ook nooit met de mensen over seks. Meestal hield ik zelfs mijn jas aan.

Vond je het niet moeilijk of gevaarlijk om te doen? Heb je nooit gedacht: straks eindig ik ook als een opblaaspop?

JOCHEMS: Ik heb wel dingen gezien waarvan ik enorm opkeek – wat mensen kunnen verdragen, maar ook hoe gewoon ze zich soms gedragen in de vreemdste situaties. Maar gevaarlijk werd het eigenlijk nooit. Wel had ik eens een stagiaire mee die het zwaar te verduren kreeg. We kwamen toe op de afgesproken locatie en de mensen daar trokken al heel snel hun kleren uit. Ze gingen zonder poespas met elkaar aan de slag en de stagiaire nam plaats op een stoel naast het bed. Alleen: alles speelde zich af in een krappe kamer waar we ons nauwelijks konden bewegen. Bovendien was het er bloedheet. Iedereen zweette zich te pletter. Het meisje kon geen kant op. Ze was terechtgekomen in een gedwongen voyeursrol en dat vond ze vreselijk. Toen we buiten kwamen, zei ze totaal van de kaart: zoiets doe ik nooit meer.

Sommige foto’s zijn, als je je even over het naakt heen zet, best wel grappig. De mensen die zich optuigen als paarden bijvoorbeeld, zien er wel koddig uit.

JOCHEMS: Die lachen er zelf ook mee. Fijne lui, trouwens. Nadat ik die foto gemaakt had, deed mijn auto het niet meer. Een van die pony’s heeft me toen naar huis gebracht.

GERT JOCHEMS, S

Nog tot 27/1, FoMu, Antwerpen.

DOOR ELS FIERS

GERT JOCHEMS: ‘IK WILDE WETEN WAT ER GEBEURT IN HUIS X OP STEENWEG Y. NIET NOG EENS SEKS IN DE GROOTSTAD.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content