Omdat niemand zo ongegeneerd uit de kleren ging op televisie als zij. En omdat ze stemmen op Barack Obama vergeleek met haar ontmaagding.
‘I think that I may be the voice of my generation. Or at least a voice of a generation.’ Zo zegt Hanna Horvath, een meisje van halverwege de twintig in de eerste aflevering van de HBO-serie Girls. De would-be schrijfster heeft net van haar ouders te horen gekregen dat ze voortaan financieel op eigen benen zal moeten staan, en dat betekent dat haar tot dan toe redelijk zorgeloze leventje er plotseling een stuk moeilijker uitziet. De uitspraak van Horvath was ironisch bedoeld, maar voor Lena Dunham, die de komische serie schreef op basis van haar eigen ervaringen en zelf de hoofdrol speelt, werd ze wel bewaarheid. Dankzij Girls groeide ze uit tot de stem van een generatie, de twentysomethings die niet weten wat ze met hun leven moeten aanvangen, door de crisis niet aan een fatsoenlijke job raken en voor wie het bestaan een stuk minder glamoureus is dan ze hadden gedacht op basis van wat televisie hen heeft verteld.
Girls ging in april van start op HBO – bij ons is de reeks te zien op Prime – maar al weken voor de première verschenen in de Amerikaanse media stukken over hoe Dunham de vinger op de wonde van haar generatie had kunnen leggen. Toen ze op tv kwam, waren de recensies zo goed als unaniem lovend, maar bijna tegelijk stak de backlash de kop op. Girls en Dunham kregen kritiek omdat de cast overwegend blank is. Omdat zijzelf en enkele van de acteurs opgroeiden in een kunstzinnig milieu en ze daarom bij HBO een voorkeursbehandeling zouden hebben gekregen. En vooral omdat de reeks zo expliciet en ongecomplexeerd omspringt met seks. De scènes waarin Horvath met haar bizarre vriendje alle hoeken van de kamer verkent, zijn behoorlijk in your face, en leverden Dunham de toorn op van feministen – die vonden dat de jonge vrouw in de serie zich liet misbruiken als sekspop – én van seksistische zwijnen, die hele internetfora volschreven over hoe Dunham te dik en te lelijk is om bloot op tv te komen. Of shorts te dragen in het openbaar – want ook een persmoment in korte broek was op den duur al genoegom bakken kritiek te krijgen.
Dunham liet het niet aan haar hart komen: ‘Ik word 105, en ik ga mijn dijen elke dag laten zien tot ik sterf’, zo vertelde ze onlangs in een interview. Het hielp natuurlijk dat Girls afgelopen herfst vijf Emmynominaties kreeg en de schrijfster zelf van een uitgeverij bijna 4 miljoen dollar kreeg voor een boek met adviezen voor haar leeftijdsgenoten. Voor één tip moest ze alvast niet betaald worden: op 25 oktober lanceerde ze een filmpje, Your First Time, waarin ze vertelde hoe belangrijk het is om te wachten met je eerste keer tot je ‘a great guy’ tegenkomt, ‘someone who cares about and really understands women’. Ze had het alleen niet over de vleselijke liefde maar over de presidentsverkiezingen twee weken later, waar volgens haar Barack Obama de enige kandidaat was die inzat met de vrouwenrechten in het land. Het leverde haar opnieuw veel kritiek op van conservatieven – u weet wel, die mannen die verklaarden dat vrouwen niet zwanger kunnen worden na een verkrachting – omdat ze een vulgaire invloed zou hebben op de politiek.
DOOR STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
