London Calling l 1979

Achtergrond

London Calling was een kwestie van do or die voor The Clash. De groep had een miljoenenschuld bij platenfirma CBS, en hun punkachterban had zich van hen afgekeerd na hun commerciële tweede plaat Give’Em Enough Rope. ‘The Clash zou zich beter opnieuw opsluiten in een garage’, schreef NME. ‘Liefst één met een wagen met draaiende motor in.’

Anekdote

Na Give ‘Em Enough Rope gingen Joe Strummer en Mick Jones compleet berooid bij Jones’ grootmoeder wonen. Het was in haar appartementje, in een grauwe buitenwijk van Londen, dat de negentien geëngageerde songs voor London Calling werden geschreven: over het nucleaire lek op Three Mile Island ( Clampdown), de aanslagen van het ETA ( Spanish Bombs) en het leven in de suburbs ( Lost In The Supermarket).

Opnames

London Calling – werktitel: The New Testament – werd opgenomen in de Wessex Studios in Londen, onder de auspiciën van producer/speedverslaafde/gek Guy Stevens, vooral bekend van Procol Harums Whiter Shade Of Pale. Stevens hield er vrij onorthodoxe werkmethodes op na: elke ochtend de clubvlag van Arsenal gaan kussen in Highbury Stadium, bijvoorbeeld, maar ook: wijn in de piano gieten voor een betere klank, met stoelen naar muzikanten gooien om ze tot meer scherpte aan te manen, en voor de auto van platenbaas Maurice Oberstein gaan liggen – ‘I’m not moving until you say it’s brilliant!’

Trivia 1

London Calling werd Guy Stevens’ testament: twee jaar na de opnames stierf hij aan een overdosis, pijnlijk genoeg van de medicijnen die bedoeld waren om hem van zijn alcoholverslaving af te helpen.

Trivia 2

Ook pijnlijk: Rolling Stone bombardeerde London Calling onlangs tot ‘beste plaat van de jaren 80’, terwijl ze werd uitgebracht in 1979.

Hoes

De groen-roze letters zijn een stil eerbetoon aan de debuutplaat van Elvis Presley, de iconische foto is er een van bassist Paul Simonon, die zijn lievelingsbas uit frustratie aan splinters sloeg tijdens een optreden in New York.

Citaat

‘Ik had mijn reservebas moeten nemen. En ik had in de lens moeten kijken.’ (Paul Simonon)

(W.V.D.)