David Cronenbergs intens minimalistische Spider en het weergaloos ambitieuze Irréversible van Gaspar Noé waren zonder twijfel de cinematografische hoogtepunten van de competitie. De grappigste inzending kwam echter van de Britse duvelstoejager Michael Winterbottom, die na een romanverfilming ( Jude), een stadskroniek ( Wonderland), een oorlogsfilm ( Welcome to Sarajevo) en een epische western ( The Claim) de Croisette aandeed met een documentaireachtig portret van de historische muziekscène in Manchester.

De plot draait rond de legendarische platenbaas Tony Wilson, die met zijn Factory Records zowel Joy Division, New Order en Happy Mondays op de mensheid losliet als de beruchte nachtclub Hacienda uit de grond stampte. De Britse komiek Steve Coogan geeft op hilarische wijze gestalte aan de muziekbons, terwijl Winterbottom hopen archiefmateriaal naadloos met de zwierige, digitale fotografie van Robby Muller verweeft. De filmmaker drijft bovendien veelvuldig de spot met de conventies van de biopic en propt de film vol geestige anekdotes en postmoderne kwinkslagen.

Toch was lang niet alles rozengeur en maneschijn. Naar eigen zeggen komt Winterbottom graag naar Cannes om te feesten. Dat had hij deze keer echter maar beter zo gelaten, want de 24 Hour Party People Party ging de geschiedenis in als het trieste dieptepunt van de alsmaar meer gegeerde feestjes op het festival. Op voorhand was aangekondigd dat New Order er waarschijnlijk zou aantreden, maar uiteindelijk beperkte de line-up zich tot A Certain Ratio en deejay David Gator.

Een pijnlijk misverstand tussen de productiemaatschappij en de partyorganisator zorgde er bovendien voor dat ruim de helft van de genodigden niet tot het feestje werd toegelaten. De uit Parijs overgevlogen portiers gingen bijzonder arbitrair te werk en stuurden verschillende gasten, onder wie de Finse filmmaker Aki Kaurismaki, weg omdat hun uitnodiging zogezegd niet de juiste kleur had. Later op de avond probeerden de krachtpatsers zelfs honderd euro aan te rekenen om binnen te geraken en sloegen ze verschillende genodigden tegen de grond.

Tot ieders verbazing bleek voor de drankjes binnenin ook nog eens betaald te moeten worden. Een zeldzaamheid op de anders copieuze feestjes op het festival en een schril contrast met de Irréversible Party, waar champagne, whisky, tequila en andere alcoholische dranken niet per glas, maar per fles werden geserveerd.

Ben Van Alboom