Duivelse stijl – Het is rood, heeft afgebroken hoorntjes en een slecht humeur? Hellboy is the name, helse actie the game.
1. Mignola & Byrne – 2. Mignola
1. De Vliegende Hollander, 120 blz., euro17,5 – 2. De Vliegende Hollander, 135 blz., euro17,5
Mike Mignola wist al sinds zijn eerste verhalen over Hellboy halverwege de jaren 90 een trouwe horde liefhebbers in de hele wereld achter zich te scharen, maar er waren twee films van Guillermo del Toro nodig om de Hellboyboeken eindelijk in het Nederlands te laten verschijnen. Ondanks de internationale weerklank blijft het voor een ongeoefend striplezer wellicht onbegrijpelijk dat Mignola veel notoire collega’s – zoals Joann Sfar en Christophe Blain – tot zijn trouwe fans mag rekenen.
Hellboy is een superkrachtig personage zoals er wel meer rondlopen in de Amerikaanse strip, en de verhalen zijn niet van die aard dat ze een prijs voor originaliteit verdienen. Mignola gooit heel wat occulte verhalen en horrorfictie op een hoopje voor een paranormaal getinte actiestrip. De norse, rode Hellboy blijkt een demon uit de hel die overgelopen is naar de good guys. De man bewijst goede diensten aan een internationale organisatie die strijdt tegen bovennatuurlijke dreigingen van alle slag. Tot zijn tegenstanders behoren dissidente nazi’s, een wedergeboren Raspoetin die nu als magiër aan de kost komt en de Griekse godin Hekate die als een agressieve moederkloek over een klassieke vampier waakt.
Het resultaat? Veel actiescènes waarbij Hellboy steevast geblutst en gebuild, maar wel als overwinnaar uit de onvermijdelijke stofwolken tevoorschijn komt. Als een minder geïnspireerd tekenaar zich aan zulke scenario’s zou wagen, zouden we acuut last krijgen van het chronischevermoeidheidssyndroom nog voor we de eerste letter van deze pagina zouden hebben getikt. De sfeerscheppende stijl van Mignola kan onze vingers echter wél over het toetsenbord laten ratelen. Enerzijds verwijst die een beetje met de tong in de knalrode wang naar Jack Kirby, de koning van de dynamische superheldenstrip. Anderzijds werden voor Mignola’s volstrekt eigen, nogal harde kleurenpalet al vaker dure vergelijkingen met het Duitse expressionisme uit de kast gehaald.
Kortom, een Hellboyboek kán gelezen worden als postmodern knipoogamusement. Toch zouden we deze strips vooral voorschrijven aan mensen die graag naar de prentjes kijken.
Gert Meesters
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier