Onbegrijpelijk en onomkeerbaar genoeg miste ik Irréversible, maar voor twee reuzen en twee dwergen reserveer ik graag een aparte plaats: Michael Manns Ali en Steven Spielbergs Minority Report, en Luc & Jean-Pierre Dardennes Le fils en David Cronenbergs Spider. Vier films die niet genoeg van elkaar kunnen verschillen en toch allemaal geesten met grote visie en controle achter de camera verraden. De reuzen vertegenwoordigen het beste van Hollywood, de dwergen het radicaalste van de Europese cinema (want Spider is tenslotte een Britse film). David Lynch’ Mulholland Drive is briljante waanzin, met dat bewust storende gevoel dat de schizofrenie al te makkelijk lijkt. De titel is bijzonder geheimzinnig, want als je hem intikt in Word onder Windows XP krijgt hij (uiteraard) een smart tag toegevoegd die je naar een kaartenzoekmachine leidt (alsof Lynch je inviteert verder te zoeken). De titel van Alejandro Amenabárs The Others vertoont dan weer niet toevallig gelijkenis met die van Jack Claytons The Innocents, naar Henry James’ Turn of the Screw. Maar wat een script, wat een visuele intelligentie en wat een actrice (Nicole Kidman)! Het was al duidelijk in Menace II Society en Dead Presidents dat de zwarte broers Albert & Albert Hughes een torenhoog talent delen, maar From Hell, waarin niet één blackbrother verschijnt, is een zuiver cinematografische triomf. En te denken dat Katrin Cartlidge dood is… Robert Altmans Gosford Park gaat over de meest vervelende mensen op aarde, de aristocraten, en de meest boeiende, zij die besluiten als knechten en meiden ‘onder’ hen te leven om met arbeid hun voortbestaan te garanderen. Upstairs, Downstairs, maar dan met een grijns achter de stijve lippen. Femme fatale, De Palma’s eerste Europese film, laat zien hoe goed hij zich in Parijs voelt en is naast een speelse omkering van de film noir ook een ironische opsomming van zijn oeuvre. Noem me een weekdier, wat dan ook, maar het hartverscheurende Les enfants de l’amour van Vlaming Enthoven (die ik voor Waal versleet) greep me bij de keel en bewijst dat de Belgische cinema Frans spreekt. Ooit was zoiets genoeg voor een Vlaamse revolutie.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content