De populaire geheim agent heeft zijn hipfactor nu ook te danken aan de opmerkelijke filmscores van DAVID ARNOLD.

In ‘Tomorrow Never Dies’, ‘The World Is Not Enough’ en ‘Die Another Day’ eigende de Britse componist zich het erfgoed van John Barry toe.

001. Was je altijd al een fan van Bond?

Absoluut. Ik ben opgegroeid met de reeks. Vroeger schaarden we ons met het gezin rond het televisiescherm om naar Bond te kijken. Vooral rond de kerstperiode valt daar in Groot-Brittannië niet aan te ontsnappen. Het idee om een plaat in elkaar te boksen met remixes van de verschillende titelnummers (Shaken and Stirred) zat al in mijn hoofd, toen me gevraagd werd om de muziek voor Tomorrow Never Dies te componeren.

002. Hoe zijn de producenten bij jou terechtgekomen?

Ik heb zelf mijn diensten aangeboden, maar aanvankelijk waren ze daar niet van onder de indruk. Op mijn curriculum stond toen welgeteld een hitfilm. Bovendien was Eric Serra net aan de score voor Goldeneye begonnen. Zijn composities werden echter zo lauw onthaald dat de producenten op zoek moesten naar een vervanger. Ik had toen net de muziek gedaan voor Independence Day. Plots stond ik helemaal bovenaan hun verlanglijstje. (lacht)

Ik wou uit de schaduw van John Barry treden zonder zijn werk te verloochenen. Dat was trouwens de reden waarom Eric Serra de laan werd uitgestuurd. Enerzijds was het bijzonder moedig van hem om nauwelijks naar Barry te verwijzen, anderzijds was het eenvoudigweg dom. Het publiek verlangt naar de klassieke melodietjes. Je moet ze gewoon anders aankleden. Ik heb ze ruwer en harder gemaakt.

003. Hoe moeilijk is het om keer op keer hetzelfde te doen, maar dan anders?

Ik heb soms het gevoel dat ik ervoor moet zorgen dat de olympische vlam niet uitdooft. Veel speelruimte is er niet, omdat ik telkens met hetzelfde hoofdpersonage en vrijwel dezelfde plot moet werken. Aan de composities heb ik deze keer weinig veranderd. Het verschil zit ‘m in de manier van werken. Voor de actiescènes heb ik alle instrumenten apart opgenomen. Zo kon ik het geheel eigenhandig kneden en vervolgens mengen met elektronische ritmesecties.

Een ander probleem is het titelnummer: dat wordt vaak pas in een later stadium geschreven, en dan moet ik een manier vinden om het in de score te verwerken. Dat is niet altijd eenvoudig, want soms leent een nummer zich daar simpelweg niet toe. Neem nu Die Another Day van Madonna. Ik hou enorm van de productie van dat nummer, maar er zit verdorie geen melodie in. (lacht)

004. Wat is je favoriete titelnummer aller tijden?

We Have All the Time in the World van Louis Armstrong uit On Her Majesty’s Secret Service. Het is het eenvoudigste en tegelijk charmantste nummer uit de reeks. Het is trouwens een van de drie zeldzame nummers die niet verwijzen naar de titel van de film. For Your Eyes Only van Sheena Easton klinkt ook verrukkelijk. Schrijf maar dat ik vooral van de donkere, melancholische, enigszins tergende titelnummers hou.

005. Wat is je favoriete filmscore uit de reeks?

You Only Live Twice van John Barry. Dat was ook de eerste Bondfilm die ik gezien heb. De muziek is zonder overdrijven meesterlijk. Vooral de ruimtemars is me bijgebleven. Zowel het themanummer van John Barry als dat van Monty Norman zitten erin.

006. Wat vindt John Barry van het werk van zijn opvolger?

He loves it. Ik behandel zijn nalatenschap met het nodige respect; daar is hij me altijd dankbaar voor geweest. Af en toe ga ik bij hem op de koffie om over het volgende project te praten. Hij vindt het alleen jammer dat de titelnummers niet langer over seks gaan, zoals dat vroeger altijd het geval was. (lacht) Ik probeer hem ervan te overtuigen dat de tijden veranderd zijn.

007. Komt er nog een vervolg op Shaken and Stirred?

Waarschijnlijk niet. Been there, done that. Ik blijf het wel jammer vinden dat Björk haar cover van You Only Live Twice nooit naar behoren heeft afgewerkt. Ik vond het ronduit schitterend klinken, maar ze was er zelf niet tevreden over en ze heeft mij verboden het nummer te gebruiken. Debbie Harry en Skunk Anansie waren dan weer van plan om Goldfinger te herwerken, maar hun drukke schema gooide roet in het eten.

door Ben Van Alboom