Zeven aan zee: onze tips voor het Filmfestival Oostende

Zon, zee en cinema. Of alleen cinema, als het aan Filmfestival Oostende ligt. Zeven films die de moeite waard zijn om uw strandstoel te verlaten.

1. Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (Stanley Kubrick)

Of: hoe een politieke atoomsatire uit 1964 plots weer actueel is nu Donalds hand boven de grote rode knop hangt. Als master van het filmfestival selecteerde acteur Wim Opbrouck een aantal antioorlogsfilms, en op Hotel Rwanda (2004) na zijn het stuk voor stuk meesterwerken. Absoluut niet te missen zijn La grande illusion(1937), het WO I-drama van Jean Renoir en Kom en zie (1985), een briljant stukje Wereldoorlogswaanzin van Elem Klimow.

2. Jupiter’s Moon (Kornél Mundruczó)

De Hongaarse film- en theaterregisseur Kornél Mundruczó voegde voor zijn hondenfilm White God (2014) al een scheut magie toe aan het realisme dat voorgangers zoals incestdrama Delta (2008) kenmerkte en gaat op dat elan voort met een verhaal over een Syrische vluchteling die ontdekt dat hij kan vliegen. Klinkt als een idee uit het Marvel Cinematic Universe, maar van Mundruczó mag je wél enige inzichten over de condition humaine verwachten.

3. Jeannette, l’enfance de Jeanne d’Arc (Bruno Dumont)

Er zijn vele dingen die niet al te best samengaan: paling en choco, een paar glazen Duvel en autorijden of Marc Coucke en bescheidenheid. Ooit pasten ook Bruno Dumont en musicals in dat rijtje, maar de Franse regisseur van aardse en religieuze drama’s als Flandres (2006) en Hadewijch (2009) waagt zich met een adaptatie van Le mystère de la charité de Jeanne d’Arc voor het eerst aan het genre.

4. Detroit (Kathryn Bigelow)

Een van de mooiste Oscarmomenten ooit was dat waarop Kathryn Bigelow in 2009 voor The Hurt Locker de Oscar voor beste regisseur kreeg, terwijl haar ex-man James Cameron in de zaal groen lachte omdat hij hem niet kreeg voor Avatar. Bigelow koppelt keiharde actie steeds aan doordacht maatschappelijk en cinematografisch inzicht. In Detroit past ze dat recept toe op de rassenrellen die vijftig jaar geleden woedden in de Amerikaanse stad.

5. Good Time (Benny & Josh Safdie)

Hij was al een berekende biljonair in David Cronenbergs Cosmopolis (2012), een zwakbegaafde crimineel in David Michôds dystopie The Rover (2014) en een bebaarde ontdekkingsreiziger in James Grays The Lost City of Z (2017). In de recentste aflevering van de grote ‘Robert Pattinson probeert zijn Twilight-vampierenimago van zich af te schudden’-show laat het voormalige tieneridool zich blonderen om een onfortuinlijke overvaller te spelen.

6. The Beguiled (Sofia Coppola)

Films van Don Siegel met Clint Eastwood in de hoofdrol bieden doorgaans weinig ruimte voor verbetering en daarom noemt Sofia Coppola haar remake van dit Amerikaanse Burgeroorlogsdrama liever een herinterpretatie. De met een loodzware familienaam beladen regisseur van The Virgin Suicides (1999) en Lost in Translation (2003) vertelt het verhaal over een gewonde soldaat in een meisjesinternaat vanuit het standpunt van de vrouwen.

7. Loveless (Andrej Zvjagintsev)

Andrej Zvjagintsev staat niet bepaald bekend om zijn komedies. Bij een titel als Loveless hoef je dus geen film te verwachten waar Julia Roberts of Jennifer Aniston voor zou solliciteren. Maar als het nieuwste drama van de Russische filmmaker enigszins op voorgangers The Return (2003), The Banishment (2007), Elena (2011) of Leviathan (2014) lijkt, wordt het weer een grimmige maar gruwelijk mooi gefilmde analyse van de Russische maatschappij.