When Pigs Have Wings: Atypische kijk op Palestina

Lachen met de Palestijns-Israëlische kwestie? Het kan in ‘When Pigs Have Wings’. Wij spraken met regisseur Sylvain Estibal.

‘When Pigs Have Wings’ is een tragikomische fabel waarin alles draait rond een zwart varken – een Vietnamees hangbuikzwijn voor de specialisten – dat door een arme Palestijnse visser uit zee opgevist wordt. Hij vermomt het vervolgens als schaap om het varken te masturberen en zijn sperma aan Israëlische kolonisten door te verkopen.

De Franse ex-journalist en schrijver Sylvain Estibal gebruikt soms misschien een gemakkelijke humor maar tegelijk zitten er ook heel wat hilarische burleske scènes in zijn eerste langspeelfilm, juist omdat de taboes op een frisse manier door elkaar geschud worden.

Varkensvlees, en meteen ook de film, is zowel voor de Arabieren als de Joden niet erg koosjer of halal. Leuk gevonden. Sylvain Estibal: “Het idee heb ik gekregen toen ik in Montevideo in Uruguay een reportage maakte. Er worden nogal wat koeien en schapen gefokt die massaal geëxporteerd worden voor de ramadan in het Midden-Oosten. Tegelijk wist een collega me te vertellen dat er in Israël varkens gefokt worden voor de verkoop aan immigranten. Alleen bevinden ze zich wel op een meter van de grond omdat hun hoeven onrein zijn en de Israëlische grond niet mogen raken.”

In tegenstelling tot zovele andere films over het Palestijns-Israëlische conflict gebruik je humor om de situatie aan te klagen.

Estibal: “Ik weet dat de cinema de dingen niet kan veranderen maar het kan wel een deur of een raam openen en dat is al niet slecht. Kijk naar The Dictator van Charlie Chaplin, een film waaruit ik de energie gehaald heb voor dit project. Toen Chaplin die film in 1940 als niet-Jood realiseerde, kreeg hij heel wat tegenkantingen. Ik heb het ook moeilijk gehad om de financiering rond te krijgen. Vooral dan in Europa. Niet alleen vond men het onderwerp en mijn aanpak te delicaat, het feit dat ik geen Jood of Palestijn ben, speelde ook niet in mijn voordeel.”

Ik wilde vooral niet agressief uit de hoek komen omdat ik de twee kampen wilde laten lachen. Daar is nood aan. Het lijden is natuurlijk niet hetzelfde in elk kamp, maar de situatie zit muurvast. Ik heb me geamuseerd door die verschrikkelijke schizofrene situatie nog een stuk absurder voor te stellen dan ze in werkelijkheid is, juist om ze aan te klagen. En ook om hun te tonen hoe belachelijk ze is en dat het hoog tijd wordt om ze te veranderen.”

Heb je jezelf gecensureerd? Estibal: “Nee. Ik heb mijn toon nooit aangepast, tenzij bij enkele kleine dingetjes die als slechte smaak geïnterpreteerd konden worden. Uiteraard zijn er zaken die ik me niet heb kunnen permitteren omdat ze te gevoelig zijn of omdat ze als te gratuit provocerend zouden overkomen. Opnieuw, de bedoeling was niet om met een beschuldigende vinger naar een kamp te wijzen. Wel om een komisch sprookje over de Gaza te draaien waarin iedereen zich kan herkennen. Ondanks al de fysieke barrières tussen de Palestijnen en de Israëli is er ook een verwantschap. Het merendeel van de mensen in dat gebied wil gewoon rustig leven maar de druk van buitenaf, zowel politiek als ideologisch, is veel te groot.” (LJ)