Waarom Léa Seydoux de onbetwiste koningin van Cannes is

The French Dispatch, France, Tromperie, The Story of My Wife: met vier gloednieuwe films is Léa Seydoux dit jaar la reine de la croisette. Alwéér.

Fans van Léa Seydoux hadden de veelzijdige actrice vorig jaar al moeten zien schitteren in No Time to Die als Dr. Madeleine Swann, de psychologe die James Bond al te hulp schoot in Spectre (2015). Maar geen nood: het nieuwe 007-avontuur komt eraan in september, en ook tijdens de pandemie heeft de Française duidelijk niet stilgezeten. Très au contraire. Straks mag Seydoux in Cannes niet minder dan vier keer de rode loper op om een nieuwe film voor te stellen, waardoor ze zich – sorry Marion Cotillard, Tilda Swinton en co. – nu al de koningin van de 74e editie mag noemen.

Drie keer speelt Seydoux mee in een film die meedingt naar de Gouden Palm, tot nader order ’s werelds meest prestigieuze filmprijs. In France van Bruno Dumont (de Frans-Vlaamse meester achter La vie de Jesus, L’humanité, Flandres, P’tit Quinquin en ander excentrieks) vertolkt ze het titelpersonage France de Meurs, een tv-reporter wier leven in de spotlights een dramatische draai neemt na een auto-ongeval.

Wes Anderson, de eurofiele Amerikaan achter The Royal Tenenbaums en The Grand Budapest Hotel, castte haar dan weer als Simone, een vrouwelijke cipier en de muze van een schilder die door Benicio del Toro wordt vertolkt in The French Dispatch. Het is een tragikomische, uit verschillende verhalen opgetrokken sterrenplejade waarin ook Timothée Chalamet, Tilda Swinton, Bill Murray, Frances McDormand en Willem Dafoe opdraven. Anderson omschrijft het alvast als een ‘liefdesbrief aan de journalisten van een Amerikaanse krant in een fictief Frans stadje uit de vorige eeuw’, en liet zich deels inspireren door journalisten van The New Yorker.

De derde competitiefilm waarin Seydoux te zien zal zijn, is The Story of My Wife van de Hongaarse Ildikó Enyedi, van wie het magisch-realistische liefdessprookje Body and Soul in 2017 werd bekroond met de Gouden Beer van Berlijn. Seydoux speelt Lizzy, de echtgenote van een zeekapitein die hun huwelijksbootje regelmatig op en neer doet klotsen. Het is een stormachtige liefdesgeschiedenis die langs Parijs, Boedapest, Hamburg en Zuid-Italië vaart en die Enyedi ontleende aan de gelijknamige roman van Milán Füst.

Daarnaast is er nog de nieuwe, volledig in lockdown gedraaide film van Arnaud Desplechin, die buiten competitie in première gaat. Nadat Seydoux al opdraafde als moordende junkie in Desplechins vorige drama Roubaix, une lumière (2019), mag ze in Tromperie – naar Deception van de Amerikaanse auteur Philip Roth – verbaal weerwerk bieden aan Denis Poladydès. Die vertolkt een Amerikaanse romancier die verschillende gesprekken voert met de vrouwen die in zijn leven zijn opgedoken.

Het moge duidelijk zijn: Cannes kleuren zal la Seydoux sowieso. En dat is niet voor het eerst. In 2010 forceerde ze er haar doorbraak in de nevensectie Semaine de la Critique met Belle épine van Rebecca Zlotowoski. In 2013 kreeg ze samen met regisseur Abdellatif Kechiche en cohoofdrolspeelster Adèle Exarchopoulos van een blozende juryvoorzitter Steven Spielberg zelfs de Gouden Palm voor de stomende lesbischeliefdeballade La vie d’Adèle.

Bovendien mocht ze er in 2018 samen met onder meer Kristen Stewart en Denis Villeneuve zelf in de jury zetelen. Gelet op haar nog altijd jonge leeftijd (op 1 juli wordt ze 36) én haar onvermoeibare stachanovisme (ze staat straks naast Viggo Mortensen en K-Stew op de set van David Cronenbergs comebackfilm Crimes of the Future), lijkt het nu al zeker dat haar Cannescarrière nog vele pieken zal kennen.

Hoewel ze momenteel een van ’s werelds meest gevraagde filmsterren is, blijft Seydoux een contrastrijk figuur. Ze is alomtegenwoordig, zowel op het witte doek als in de reclames voor Louis Vuitton en Prada, maar weet haar rollen steeds met cinefiele precisie te kiezen. Ze heeft titels van Woody Allen, Quentin Tarantino, Brad Bird en twee James Bonds op haar palmares, maar zegt nog altijd even gezwind ‘oui’ tegen Europese arthouseauteurs.

Daarnaast weert ze haar privéleven handig uit de Paris Match, hoewel ze vier jaar geleden voor het eerst mama werd – ze heeft een zoontje met haar partner, fotomodel André Meyer. Dat betekent echter niet dat ze zich niet durft uit te spreken over hete hangijzers. Zo toonde ze zich een vurige sympathisante van MeToo én een felle critica van Abdellatif Kechiche. Die ging volgens haar te ver ging tijdens de opnames van La vie d’Adèle. Tegelijk uitte ze niet mis te verstane kritiek op degenen die Woody Allen blijven beschuldigen van seksueel misbruik, aangezien daar ook na onderzoek nooit enig bewijs voor gevonden werd.

‘Ik heb geen vooringenomen ideeën over mezelf’, zei ze ooit. ‘Ik neem de dingen gewoon zoals ze komen.’ Het festival van Cannes en vele filmfans nemen daar duidelijk graag akte van.