Waarom Clint Eastwood zo bemind blijft

© Reuters

Ondanks zijn gevorderde leeftijd – hij werd dit jaar 82 – prijkt Clint Eastwood nog steeds hoog op Hollywoods A-list. Resultaat van een ongeveinsde ongrijpbaarheid of van een straf staaltje carrièreplanning?

Krasse knar Clint Eastwood is hotter dan ooit. Binnenkort organiseert de Brusselse Cinematek een retrospectieve van ’s mans imposante oeuvre als acteur en regisseur, een niet onderschatten onderneming, die twee maanden in beslag neemt. Zijn alsmaar zeldzamere aanwezigheid op castlijsten maakt het ogenschijnlijk banale baseballdrama Trouble with the Curve tot een van dé bioscoopevenementen van het najaar.

En de roddelpers krijgt maar niet genoeg van de problematische aanloop van zijn A Star Is Born-remake – zelfs de taaie tachtiger bleek niet opgewassen tegen het zwangerschapsnieuws van hoofdactrice Beyoncé Knowles en zag zich genoodzaakt het project voor onbepaalde duur op te schorten.

Realityshow

‘Hoe heeft ie dat geflikt?’ is natuurlijk de hamvraag. Iedereen weet dat de Hollywoodhoudbaarheidsdatum onverbiddelijk is. Zo werd die andere Tinseltownveteraan Woody Allen rond zijn 65e de deur gewezen en moet hij nu een beroep doen op de toeristische diensten van Europese grootsteden als Londen, Parijs en Barcelona om de budgetten van zijn films rond te krijgen.

Maar Clint blijft geliefd. Zo geliefd zelfs dat echtgenote Dina onlangs haar eigen realityshow Mrs. Eastwood & Company kreeg. Dat mister Eastwood die deal gesloten heeft maar zelf amper in beeld hoeft te komen, brengt ons bij de verklaring van zijn perpetuele populariteit: hij weet perfect hoe hij met zijn tijd moet meegaan zonder zijn eigenzinnige karakter te verloochenen.

Van onstuimige veedrijver in ‘pulpy’ kijkcijferkanon Rawhide over de meedogenloze man with no name in Sergio Leone’s mythische spaghettiwesterns tot de berouwvolle bandiet uit genredeconstructie Unforgiven. Van de zwart-witte do you feel lucky, punk?-ideologie van losgeslagen flik Dirty Harry tot de morele grijswaarden van later werk als Million Dollar Baby en Gran Torino. En van een door de critici bespotte B-acteur over crowdpleasing marquee name – met twee orang-oetankomedies als gênante laagtepunten – tot in Cannes vereerde ‘auteur’ van cinefiele hoogstandjes als Bird en White Hunter Black Heart.

Geef toe: in het Grote Filmgeschiedenisboek vind je maar weinig figuren die zichzelf zo vaak heruitvonden zonder hun geloofwaardigheid te verliezen.

Affaires

Ook buiten het filmwereldje is en blijft Clint ondoorgrondelijk: deels zelfzuchtige kameleon, deels grillig enigma. Hoewel hij te boek staat als een der vrouwvriendelijkste der Hollywoodregisseurs – ‘straffe rollen voor straffe actrices’, luidt een van zijn deviezen – legt hij in zijn vrije tijd het andere geslacht het vuur geregeld na aan de schenen.

Gevolg: één scheiding, zeven kinderen van vijf verschillende vrouwen, tal van al dan niet bevestigde affaires en The Good, the Bad and the Very Ugly, Sondra Lockes ziedende afrekening met haar ex-minnaar, die haar naar verluidt tot twee abortussen en een sterilisatie dwong.

Opmerkelijke noot: in zijn regiedebuut Play Misty for Me uit 1971 speelde Eastwood een dj die na een onenightstand gestalkt wordt door zijn vernederde bedpartner – zag hij toen de bui al hangen?

Mitt Romney
Helemaal hobbelig is Clints politieke parcours. De oorspronkelijk overtuigde Republikein deinsde er niet voor terug om Nixons wanbeleid te bekritiseren en zijn ongenoegen te uiten toen Reagan Dirty Harry citeerde. Als burgemeester van het Californische Carmel-by-the-Sea claimde hij complete onafhankelijkheid met de woorden: ‘I’m too individualistic to be either right-wing or left-wing.’

Toch schaarde hij zich recentelijk achter Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney. Een zoveelste bizarre bokkensprong, want enkele maanden terug leek hij in een controversiële Chryslercommercial nog voor het Obamakamp te kiezen.

Of deed je dat alleen maar voor het geld, punk?

Steven Tuffin

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content