Waar komen de dinosaurusgeluiden van Jurassic Park vandaan?

De geluiden die gebruikt worden om de dinosaurussen uit Jurassic Park tot leven te wekken, komen vaak uit onverwachte hoek. “Moesten de mensen weten waarnaar ze echt aan het luisteren zijn, dan zouden ze hun kinderen niet meer mee laten kijken”.

De film Jurassic World is inmiddels in première gegaan. De prent kwam er tweeëntwintig jaar na de eerste poging van John Hammond om op het exotische Isla Nublar een educatief pretpark met gekloonde dinosaurussen te bouwen. Maar omdat niemand in ’the real world’ het geluid van een T-rex kent en we nu al aan de vierde Jurassic Park-film zitten, willen we wel eens weten waar die geluiden vandaan komen.

Velociraptors

Beroemd dankzij de keukenscène met Lex en Tim Murphy uit de eerste film, staat deze soort bekend om zijn intelligentie, snelheid… en vanaf dit artikel ook om zijn wel heel eigen stemgeluid. “Het is een beetje gênant, maar wanneer de raptors naar elkaar ‘blaffen’, hoor je eigenlijk schildpadden die seks hebben”, vertelt geluidsdesigner Gary Rydstrom. “Ik nam het op in Marine World, waar er mensen aan mij vroegen of ik wou ‘horen’ hoe schildpadden paren. Het klonk eerst als een grapje, maar uiteindelijk bleek het echt.”

Een tweede manier waarop de velociraptor communiceert, is via een waarschuwend geblaas, zoals in het onderstaande filmpje (0:49). “Een gans”, zegt Rydstrom. “Veel vogelsoorten maken zo’n vreemd, raspend geluid, maar ganzen zijn het ergst. Bovendien zijn ze verschrikkelijk agressief. Je moet maar iets te dicht in hun buurt komen, en je krijgt meteen het soort gesis te horen waarmee Muldoon geconfronteerd wordt vlak voor hij sterft.”

Gallimimus

“Veel dieren maken specifieke klanken wanneer ze opgewonden zijn”, gaat Rydstrom verder. “Zo herinner ik me dat ik eens het geluid van een loopse merrie wilde opnemen, net toen er een voor haar wel zeer interessante hengst passeerde. Die opname hebben we dan gebruikt in de scène waar Lex, Tim en Alan door een troep gehaaste Gallimimussen overrompeld worden. En voor de schreeuw die ze uiten wanneer ze opgegeten worden door een T-rex. Dat werd dan ook nog gemixt met het geluid van een opgewonden dolfijn.” Een geslaagd recept.

Tyrannosaurus rex

De T-rex, koning onder de dinosauriërs, is waarschijnlijk het machtigste dier dat ooit op deze aarde heeft rondgelopen. De inspiratie voor deze kolos, zowel qua beweging als geluid, vond het productieteam dan weer in een hondje van dertig centimeter: Buster, de Jack Russell. “Een T-rex lijkt eigenlijk erg op een hond, vooral in de manier waarop hij zijn prooi heen en weer schudt. Elke dag zag ik Buster even genadeloos met zijn speeltjes omgaan, alsof hij het touw dat hij in zijn bek had, wilde doden door het in het rond te zwieren.”

En de beangstigende brul van die uitgestorven bruut? “Die komt van een kleine baby-olifant”, lacht de Amerikaan. “Als je een klein geluid van een klein dier vertraagt, dan kom je meestal op veel indrukwekkendere klanken uit dan wanneer je dat doet voor een groot beest. Vertraging brengt heel andere elementen naar boven; dingen die je anders nooit zou horen.”

Brachiosaurus

“Veruit mijn eigen favoriet onder de dinosauruskreten is het zachte neuriën van de brachiosaurus. Het klinkt mooi, maar is gemaakt van iets wat in wezen gewoon lelijk is, namelijk het gebalk van een ezel. Vertraag je het irritante gejodel, dan je krijgt het liederlijke gonzen van de Brachiosaurus.”

Dilophosaurus

De dilophosaurus lijkt op het eerste gezicht vrij onschuldig. Dat is waarschijnlijk de reden dat het productieteam het intrigerende trilgeluid van de dinosauriër ook in werkelijkheid bij een ongevaarlijk dier ging zoeken. “Het komt van een zwaan”, verklaart Rydstrom. “Zij maken af en toe zo’n toetergeluid, wat perfect paste bij de ongevaarlijke kant van dit dier.”

Later transformeert de dilophosaurus echter van ‘dier met een hoge aaibaarheidsfactor’ tot ‘roofdier met opmerkelijke speekselklieren’. Vooral wanneer het beestje zijn indrukwekkende kraag openzet. “Dan hoor je weer een mix van verschillende dingen: een ratelslang met daaronder de schreeuw van een havik”.

“In mijn lessen zeg ik altijd dat het belangrijkste element in je voorbereiding het uitzoeken van je assistent is”, grapt de Amerikaan. “Bij Jurassic Park had ik de hulp van Chris Boyd. En als ik vond dat we een ratelslang nodig hadden, dan zei ik: ‘Chris, jij neemt de ratelslang’. En dan deed ik met alle plezier de puppys en de kittens.”

De conclusie? Waar je eigenlijk naar aan het luisteren bent wanneer deze kolossale beesten door je scherm lopen en je ze het beste van zichzelf hoort geven, zijn een hoopje parende schildpadden, balkende ezels, driftige ganzen en baby-olifantjes. Tot zover de mythe.

(EDW)