Van manisch-depressieve kunstenaar tot eenoog met pijp: het najaar van acteur Damien Bonnard

In Les intranquilles, de nieuwe film van onze landgenoot Joachim Lafosse, is hij een manisch-depressieve kunstenaar. In The French Dispatch, de nieuwe film van Wes Anderson, is hij een eenoog. Met pijp en hoed. Maak kennis met Damien Bonnard.

Na bijrollen in films als D’après une histoire vraie (2017), Dunkirk (2017), J’accuse (2019) en Seules les bêtes (2019) kwam de 43-jarige Franse acteur Damien Bonnard op het voorplan als de onervaren flik Stéphane in de banlieuefilm Les misérables (2019), in Cannes goed voor de juryprijs. Dit jaar hielp hij de Brusselse regisseur Joachim Lafosse ( Nue propriété, A perdre la raison) aan zijn eerste selectie in de officiële competitie van het Franse filmfeest. Bonnard bibbert en beeft daarin als een kunstschilder die van manische fases in verpletterende depressies sukkelt en het zo aartsmoeilijk maakt voor vrouw en kind. Hoe je een penseel vasthoudt of de geur van terpentijn trotseert, moet je Bonnard niet leren. ‘Ik heb aan kunstschool Saint-Luc in Brussel gestudeerd en kon daarna aan de slag als assistent van een grote Belgische schilder die ondertussen overleden is: Marthe Wéry. Ze was de enige vrouw in de kringen rond Rothko en maakte vooral indruk met grote, monochrome schilderijen. Ik bewaar zalige herinneringen aan mijn tijd in Vorst en Molenbeek.’

Voor Les intranquilles heb ik alles gestolen van de Vlaamse kunstenaar Piet Raemdonck. In twee weken bij hem heb ik meer geleerd dan in zes jaar kunstschool.

Je keerde daarna terug naar je geboorteland Frankrijk en werd geen plastisch kunstenaar maar acteur. Hoe is het zo kunnen mislopen?

Damien Bonnard: (lacht) Ik ben alleen maar teruggekeerd omdat mijn lief IN Frankrijk woonde en ik het beu werd om altijd op en af te reizen. We zijn ondertussen alweer gescheiden. Ik was trouwens maar een inferieur kunstenaar en ik had geen zin om kunstleraar te worden. Ik heb allerlei beroepen uitgeprobeerd. Acteren beviel me het best. Ik kreeg de smaak te pakken.

Voor Les intranquilles zou je advies gekregen hebben van Vlaams beeldend kunstenaar Piet Raemdonck.

Bonnard: Advies? Ik heb alles van Piet gestolen: zijn materiaal, zijn bewegingen, zijn aarzeling vlak voor hij er ’s morgens aan begint… We hebben intens samengewerkt. Ik ben bij hem ingetrokken en hij heeft me als kunstschilder gevormd. In twee weken tijd heb ik van Piet meer geleerd dan in zes jaar op Franse en Belgische kunstscholen. We hebben veel over Goethe, kleur en licht gepraat. Ik mocht voor de camera verderwerken op zijn schilderijen. Welke kunstenaar laat dat toe? Andere schilderijen ben ik begonnen, en nam hij dan over. Het moet een zotte ervaring voor hem geweest zijn. Schilders werken meestal in eenzaamheid. Het is niet evident om dan een ander te laten klooien met je werk.

Wie spijkerde je kennis over bipolariteit bij?

Bonnard: Ik heb veel gepraat met Luc Faucher en Françoise Gorog, psychiaters en psychoanalisten van het Parijse ziekenhuis Sainte-Anne. Ik heb hele namiddagen met hun patiënten doorgebracht. Bipolariteit is een ziekte die iedereen kan overkomen en je raakt er nooit helemaal van verlost. Met wat geluk overkomen de echt extreme stemmingswisselingen je maar één of twee keer, met wat pech heb je ze de hele tijd. De kunst is jezelf leren lezen, zodat je kunt proberen in te grijpen voor het helemaal ontspoort. Tegelijk maken bipolaire mensen ook heel mooie momenten mee. Het is wat raar om zeggen maar je kunt heel intense geluksmomenten beleven tijdens de euforische fases. Alleen volgt er een depressie op die zo verschrikkelijk is dat je wilt verdwijnen. Bovendien besef je op den duur wel dat je tijdens manische fases de mensen in je omgeving pijn doet. Dat is de hel.

Les intranquilles bracht je net als Les misérables tot op de rode loper van Cannes. Goed bezig.

Bonnard: Merci, maar het draait niet om mijn persoon. Film is groepswerk. Het geluid, de muziek, het beeld, de camerabewegingen, het decor…Alles moet goed zitten. Ik ben voor alles te vinden, behalve bandwerk. Het interesseert me niet of een rol groot of klein is en mijn carrière vooruithelpt of net afremt. Ik moet de film zelf hard willen.

Dat Les intranquilles in Cannes een gooi mocht doen naar de Gouden Palm was wel fantastisch. Dat garandeert dat de film de wereld zal rondreizen en in heel veel landen zal uitkomen. En daar doe je het voor. Ik had het al met Les misérables meegemaakt en nu opnieuw. Hemels.

Die eenoog met pijp in The French Dispatch, de nieuwe van Wes Anderson die binnenkort uitkomt, ben jij dat?

Bonnard: Schuldig. Ik was gevraagd voor een cameo. Eén dag werk. Maar tijdens de make-up vroeg Wes ineens of ik geen zin had in een doorboord oog. Uiteraard was ik daar wel voor te vinden. Ik vroeg er meteen een pijp en hoed bij. Over de hoed moest Wes wat langer nadenken. Belangrijk is dat we meteen aan het spelen waren: jij bent indiaan, ik cowboy, dat niveau. Wes houdt daar enorm van. ‘Geef me even wat tijd en ik zorg ervoor dat je de hele week meespeelt’, zei hij. En zo geschiedde. De opnames waren een fantastische ervaring. Het spelplezier spatte er bij iedereen af. Het leek een kinderdroom. Wes schept enorm veel plezier in creëren, spelen en schaven tot elk detail goed zit. Hij moet ook best tevreden zijn over mijn bijdrage want hij heeft me gevraagd voor zijn volgende film. Ik ben de enige Fransman op de set. Natuurlijk heb ik die klus met de ogen dicht aanvaard. We gaan ons amuseren.

Les Intranquilles

Opent het Festival International du Film Francophone in Namen op 1/10. Vanaf 6/10 elders in de bioscoop.

The French Dispatch

Vanaf 27/10 in de bioscoop.

Damien Bonnard

43-jarige Franse acteur.

Laatbloeier, die na talloze bijrollen in 2016 zijn kunnen etaleerde in het merkwaardige Rester vertical van Alain Guiraudie.

Werkt met Christopher Nolan (Dunkirk) en Roman Polanski ( D’après une histoire vraie en J’accuse).

Een van de sterkhouders in Les misérables (2019), de overweldigende banlieuefilm van Ladj Ly.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content