Twilight: Breaking Dawn – Part 2: Geen triomfantelijk slotakkoord
Scheve effecten en holle romantiek, met ‘Breaking Dawn – Part 2’ eindigt de Twilight-serie zoals hij al een tijdje bezig was.
Luchtshots van het natuurschoon in de staat Washington, afwisselend in rood en wit. Grote close-ups van bloed, ijskristallen, rozen en boombladeren. De generiek waarmee Breaking Dawn – Part 2, de slotepisode uit de Twilight-reeks, van start gaat, oogt bijzonder knap. Het is meteen ook de laatste keer dat je de daaropvolgende twee uur iets zal ervaren wat op bewondering lijkt.
Bij succesvolle franchises die op hun einde komen, merk je bij de voornaamste acteurs dat ze nog een laatste keer hun beste beentje willen voorzetten. Hier lopen de meesten er als levende doden bij, en niet omdat ze toevallig een vampier spelen.
Het moet ook geen cadeau zijn om te moeten werken met de papdialogen die Stephenie Meyer en scenariste Melissa Rosenberg je aanreiken maar Stewart, Pattinson en consoorten lijken oprecht opgelucht dat het bijna voorbij is. Dat ze iemand als Michael Sheen tegenover zich krijgen, die in de rol van de fatterig dreigende Volturi-leider Aro heerlijk over de schreef gaat en iedereen moeiteloos opvreet, zet die gelatenheid enkel nog meer in de verf.
Twilight: Breaking Dawn – Part 2 is niet het triomfantelijke slotakkoord waarop de fans zitten te wachten, het is een oervervelend verplicht nummer dat in een rechtvaardige wereld collectief uitgespuwd zou worden. Niemand twijfelt er echter aan dat de film zijn dure investering moeiteloos zal terugverdienen.
Het meest angstaanjagende aan de hele film is dan ook dat Meyer intussen de deur naar meer Twilight-verhalen alweer op een kier heeft gezet. “Het hangt ervan af of we vampiers nog niet beu zijn,” vertelde ze een paar maanden geleden aan MTV. Nee, mevrouw Meyer, we zijn uw vampiers beu.
Ruben Nollet
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier