So Yong Kim houdt de Kleenex wijselijk op zak in Treeless Mountain, een aandoenlijk véritédrama over twee kleine meisjes die naar hun moeder hunkeren.
Treeless Mountain ****
So Yong Kim met Hee Yeon Kim, Mi Hiyang Kim, Song Hee Kim
Al in haar semiautobiografische debuut In Between Days (2006) zoomde de Amerikaans-Koreaanse So Yong Kim in op ontheemde tieners. Nu laat ze zelfs nog jongere protagonisten ondervinden hoe het voelt om rücksichtsloos uit hun vertrouwde habitat te worden gerukt .
Zo worden de zevenjarige Jin en haar kleine zusje Bin door hun alleenstaande moeder van de ene dag op de andere bij hun tante gedropt, blijkbaar als het gevolg van een onverwachtse scheiding. Of het afscheid definitief is, valt nog te bezien. Tenslotte doet de moeder haar kinderen bij haar vertrek een leeg spaarvarken cadeau en belooft ze bovendien plechtig te zullen terugkeren wanneer dat vol is.
Jammer genoeg blijkt de norse tante algauw niet de meest capabele voogd. Van de belofte om Jin en Bin een muntstuk te geven telkens als ze braafjes naar haar luisteren, komt al evenmin iets in huis. Vandaar dat de meisjes er alles aan doen om het spaarvarken zelf zo snel mogelijk gevuld te krijgen. Door geroosterde sprinkhanen te verkopen bijvoorbeeld, of door grote munten voor kleinere exemplaren te ruilen.
Zoals Jin met een blinde devotie haar kinderlijke logica volgt in de hoop haar moeder zo gauw mogelijk terug te zien, zo volgt So Yong Kim al even nauwgezet de prepuberale perikelen van haar kleine heldinnen. Daarbij verliest haar discreet observerende camera de twee geen seconde uit het oog, nu eens half verdoken achter een wandkast of een fornuis, dan weer frontaal inzoomend op hun fragiele gezichtjes waarvan een monumentale expressie uitgaat.
Met zijn thematiek van verwaarlozing en verdriet plus zijn semidocumentaire stijl doet Treeless Mountain onvermijdelijk denken aan Hirokazu Kore-eda’s Nobody Knows. Net als de Japanse grootmeester dwingt Kim haar ongedwongen amateurcast nergens de dramatiek op. Ze laat alle muzikale opsmuk achterwege en houdt het bij een tactiel geregistreerd en ritmisch gemonteerd véritéverslag van kleine onthullingen en grote onuitgesproken emoties.
Dankzij die volstrekt onsentimentele aanpak zie je de lotgevallen van Jin en Bin discreet aanzwellen tot een hartverscheurende kinderkroniek. Probeer maar eens onbewogen te blijven wanneer je de zusjes met hun propvolle spaarvarken bij een bushalte tevergeefs op hun moeder ziet wachten. Of wanneer Jin zelf voor het eten moet zorgen als tantelief weer volkomen lazarus op de tatami ligt.
Vier sterren zijn misschien wat overdreven, al zijn die Pavlovtranentrekkers uit Tinseltown dat nog veel meer.
Dave Mestdach
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier