Tommy: The Who door de ogen van Ken Russell

Ken Russell vertaalt Pete Townshends rockopera ‘Tommy’ naar een bevlogen, zij het bij momenten schreeuwerig, spektakel.

Tommy ***Ken Russell, GB, 1975

Blu-ray

House of Knowledge

De in november van vorig jaar overleden Ken Russell was een kleurrijk figuur. Hij brak potten met zijn barokke biopics van componisten, zoals ‘Mahler’ (1974) ‘Lisztomania’ (1975) en ‘The Music Lovers’ (1970) en stond geboekstaafd als het enfant terrible van de Britse filmindustrie. Niet alleen drukte hij zich uit met een even virtuoze als flamboyante visuele stijl – destijds omschreven als ‘vulgair’ en ‘hysterisch’ – hij schuwde tevens geen controverse. ‘The Devils’ (1971) werd in zowel Groot-Brittannië als de Verenigde Staten zwaar gecensureerd, en ook ‘Woman in Love’ (1969) werd destijds – wegens het naakt en de suggestieve homo-erotische scène – als aanstootgevend ervaren. Steeds wederkerende thema’s in ’s mans oeuvre zijn: het genie (de kunstenaar, auteur of componist), erotiek (in al zijn aspecten) en het geloof.

Niet toevallig dus dat Russell in zijn regisseurscommentaar (een onderhoudende Q&A) op ‘Tommy’ de religieuze thematiek aanvoert als zijn belangrijkste reden om de rockopera van The Who te verfilmen. Pete Townshend gebruikte het verhaal van Tommy – een getraumatiseerde jongeling die zicht en spraakvermogen verliest na de moord op de minnaar van zijn moeder (Russell draait de rollen om en laat de minnaar de vader vermoorden) – immers als een metafoor voor de hypocrisie van religieuze sekten. Thema’s zoals pedofilie, drugsgebruik, blinde idolatrie en het bedenkelijk opportunisme van religieuze bewegingen worden zonder dialogen (de teksten van Townshend spreken voor zich) in een afwisselend obsceen, barok en kitscherig spektakel op u los gelaten. ‘Tommy’ is niet over de hele lijn geslaagd maar sommige beelden en optredens (Tina Turner bijvoorbeeld) blijven hallucinant en beklijvend.

Piet Goethals

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content